Άνω Πεδινά , Ζαγόρι, Ήπειρος
Τα Άνω Πεδινά είναι παραδοσιακό χωριό των Ιωαννίνων, που υπάγεται διοικητικά στο δήμο Κεντρικού Ζαγορίου. Είναι χτισμένο στις νοτιοδυτικές πλαγιές της Τύμφης, σε υψόμετρο 960 μ. και απέχει 35 χλμ. από την πόλη των Ιωαννίνων. Το πρώτο όνομα του χωριού ήταν Άνω Σουδενά, που οφείλεται στο ότι το χωριό είναι χτισμένο γύρω από μία κρύα ρεματιά.
Το γραφικό αυτό χωριό έχει ανακηρυχθεί σε παραδοσιακό οικισμό, καθώς διατηρεί τη χαρακτηριστική αρχιτεκτονική της περιοχής του Ζαγορίου. Χτισμένα με ασβεστολιθικές πέτρες σπίτια και αρχοντικά, πέτρινα καλντερίμια και περίτεχνα λίθινα γεφύρια, σε συνδυασμό με μοναδικές φυσικές ομορφιές, που τελικά δημιουργούν ένα γραφικότατο τοπίο για όσους αναζητούν ηρεμία και χαλάρωση στην ανόθευτη φύση.
Στα Άνω Πεδινά θα βρείτε πλούσια παραδοσιακή κουζίνα και πολλά αγνά ντόπια προϊόντα. Μερικές από τις ξεχωριστές γεύσεις της τοπικής κουζίνας είναι οι ζαγορίσιες πίτες (αλευρόπιτα, τυρόπιτα, κρεατόπιτα, χορτόπιτα ηπειρώτικη), τα ψητά, η κρεατόσουπα και ο τραχανάς. Μπορείτε να δοκιμάσετε και να προμηθευτείτε τοπικά προϊόντα όπως φρέσκα γαλακτοκομικά, ντόπια ηπειρώτικα κρασιά, σπιτικά γλυκά του κουταλιού, μαρμελάδες, λικέρ, μέλι από βουνίσια αγριολούλουδα, τσάι του βουνού και ρίγανη.
Αρναία, Ανατολική Χαλκιδική
Αινιγματική, απόμακρη και αρχοντική. Η Αρναία είναι ένα από τα πιο γραφικά χωριά στο βόρειο τμήμα του Ν. Χαλκιδικής. Είναι κτισμένη στα 600 μ. υψόμετρο στις πλαγιές του Χολομώντα. Επί τουρκοκρατίας λεγόταν Λιαρίγκοβη και ήταν η πρωτεύουσα των περίφημων Μαντεμοχωρίων. Σήμερα έχει πληθυσμό 2.300 κατοίκους και ανήκει στο Δήμο Αριστοτέλη. Απέχει από τη Θεσσαλονίκη 70 χλμ.
Σημείο – αναφοράς η πλατεία που σφύζει από κίνηση και ακριβώς δίπλα της το καταπράσινο άλσος της Αγ. Παρασκευής, στο υπάρχει το ομώνυμο εκκλησάκι, μία ταβέρνα και άφθονα ξύλινα τραπέζια και πάγκους για ξεκούραση. Στο κέντρο του χωριού δεσπόζει το Ιστορικό και φολκλορικό Μουσείο που στεγάζεται στο Αρχοντικό Ιατρού.
Ένα τοπικό παραδοσιακό προϊόν της Αρναίας είναι η “μουντοβίνα“, δηλαδή τσίπουρο από μέλι! Σε κοντινή απόσταση (συνολικά 15 χλμ. το πολύ), μην παραλείψετε να επισκεφτείτε το Νεοχώρι, το Παλαιοχώρι, τη Μεγάλη Παναγιά ή τα Πυργαδίκια (ψαροχώρι, με φυσικό λιμανάκι στον κόλπο του Αγίου Όρους).
Καστάνιτσα, Αρκαδία, Πελοπόννησος
Το χωριό που “μυρίζει” κάστανο και στο οποίο ομιλούν την… τσακωνικήν! Η Καστάνιτσα δεν αποτελεί μόνο ένα από τα ιστορικότερα χωριά της Ορεινής Αρκαδίας, αλλά είναι και ανακηρυγμένο Ιστορικό Διατηρητέο Μνημείο από την UNESCO. Η Καστάνιτσα είναι χτισμένη στις πλαγιές του Πάρνωνα σε υψόμετρο 840 μέτρων. Ανήκει στα Τσακωνοχώρια (στα χωριά δηλαδή που ιδρύθηκαν από Τσάκωνες). Απέχει 72 χλμ από την Τρίπολη και 65 χλμ από την Σπάρτη. Κοντινότερα χωριά σε αυτή είναι η Σίταινα που βρίσκεται βορειότερα της σε απόσταση 6 χλμ και ο Πραστός που βρίσκεται ανατολικότερα σε απόσταση 7 χλμ.
Το χωριό διατηρεί ακόμη και σήμερα αναλλοίωτη την παραδοσιακή τσακώνικη αρχιτεκτονική με τα χαρακτηριστικά πυργόσπιτα και τις στέγες από τοπικό σχιστόλιθο. Το τοπίο, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, παραπέμπει σε κυκλαδίτικο οικισμό. Στο ψηλότερο σημείο το χωριού βρίσκεται ο Πύργος του Καψάμπελη. Σήμερα υπάρχουν μόνο τα ερείπια από το αρχικό κτίσμα, το οποίο τοποθετείται στα βυζαντινά χρόνια και λειτούργησε σαν οχύρωση της περιοχής. Καταστράφηκε το 1946 κατά τη διάρκεια του εμφυλίου. Από τη θέση του Πύργου, η θέα φτάνει έως τη θάλασσα.
Στην πλατεία της Καστάνιτσας υπάρχουν το πολύ 2-3 προσεγμένα ταβερνάκια. Στη γύρω περιοχή υπάρχουν πολλές ενδιαφέρουσες διαδρομές, όπως προς στον Πραστό, στα ενδότερα του Πάρνωνα και προς το κεφαλοχώρι της περιοχής, τον Άγιο Πέτρο. Προτεινόμενη ημερομηνία booking: 28 – 29/10 όπου διοργανώνεται η γιορτή του κάστανου, με παραδοσιακές τοπικές νοστιμιές, όπως φασολάδα “παντρεμένη” με βραστό, φαγητά και γλυκά, με βασικό υλικό το κάστανο, συντροφιά με παραδοσιακή μουσική και χορούς από τοπικούς συλλόγους.
Ζαρούχλα, Ορεινή Αχαΐα
Η Ζαρούχλα αποτελεί έναν από τους ορεινότερους οικισμούς της Αχαΐας και ένα από τα Κλουκινοχώρια. Είναι χτισμένη σε υψόμετρο 1.037 μέτρων στις νοτιοανατολικές πλαγιές των Αροανίων κοντά στα όρια με το νομό Κορινθίας. Απέχει 35 χιλιόμετρα από την Ακράτα και 110 χλμ. από την Πάτρα. Κοντά στον οικισμό, βρίσκεται η λίμνη Τσιβλού και το χιονοδρομικό κέντρο Καλαβρύτων, δύο μόλις ώρες μακριά από την Αθήνα.
Στην ευρύτερη περιοχή στέκουν αγέρωχα ακόμη και σήμερα, βυζαντικά και μεταβυζαντινά εκκλησάκια που διακρίνονται για τις ξεχωριστές τοιχογραφίες τους. Η ζωή όμως στο χωριό κινείται κυρίως, στον σχεδόν “κόκκινο” πλακόστρωτο δρόμο, γνωστό και ως Αγορά. Γραφικές, πέτρινες ταβερνούλες που σερβίρουν υπέροχες σπεσιαλιτέ, όπως αρνί στη γάστρα, χειροποίητα ζυμαρικά, χόρτα, φασολάδα και νόστιμα ντόπια κρέατα, αλλά και μαγαζάκια με γνήσια, παραδοσιακά προϊόντα, όπως βότανα, φασόλια, σπιτικές μαρμελάδες και άλλα πολλά.
Η Ζαρούχλα άρχισε να αναπτύσσεται τουριστικά και να αποκτά τους φανατικούς οπαδούς της, μόλις τα τελευταία χρόνια. Στην περιοχή γύρω από τη Ζαρούχλα, επίσης, υπάρχουν αρκετά ενδιαφέροντα σημεία που αξίζει να επισκεφτείτε. Τέσσερα χλμ. έξω από το χωριό βρίσκεται η λίμνη Τσιβλού, η οποια δημιουργήθηκε το 1913 έπειτα από κατολίσθηση που έφραξε την κοίτη του ποταμού Κράθι και αποτελεί σημαντικό υδροβιότοπο. Στο δρόμο από τη λίμνη Τσιβλού προς τη Ζαρούχλα, λίγο πριν τα Χαλκιάνικα, τρυπωμένο επάνω στα βράχια, σε υψόμετρο 1.100 Μ., βρίσκεται το μοναστήρι η Παναγία των Καταφυγίων, που ονομάστηκε έτσι από τις πολλές σπηλιές που υπήρχαν γύρω της, τις οποίες οι αγωνιστές της Επανάστασης χρησιμοποιούσαν ως καταφύγια. Η μονή συνδέεται με την εξής ενδιαφέρουσα ιστορία: Περνώντας από την περιοχή, ο Κολοκοτρώνης γνώρισε την καλόγρια Μαργαρίτα Βελισσαροπούλου, την οποία αργότερα παντρεύτηκε και μάλιστα απέκτησε μαζί της έναν γιο, τον Παναγιώτη, δίνοντάς του το όνομα του γιου του που είχε σκοτωθεί το 1824. Τέλος, σε κοντινή απόσταση βρίσκεται επίσης ο καταρράκτης Ύδατα της Στυγός, στον οποίο, όπως λέει ο μύθος, τρέχει το ίδιο νερό με αυτό που κυλάει στα Τάρταρα του Άδη. Αυτό ήταν το σημείο όπου η Θέτιδα βάφτισε το γιο της, Αχιλλέα, με σκοπό να τον κάνει αθάνατο· άφησε απ’ έξω όμως τη φτέρνα του, που έγινε και το μόνο τρωτό του σημείο.
Αγόριανη, Βοιωτία
Η Αγόριανη είναι ορεινό χωριό στην βορειοδυτική πλευρά του Παρνασσού. Είναι χτισμένη σε υψόμετρο 900 μέτρων πάνω σε επτά λόφους από όπου πήρε και το σύγχρονο όνομά της Επτάλοφος. Ο Επτάλοφος απέχει 22 χλμ. από την Αράχωβα, 18 χλμ. από το χιονοδρομικό κέντρο Παρνασσού και 198 χλμ. από την Αθήνα.
Το χωριό είναι πνιγμένο στο πράσινο ανάμεσα σε πλατάνια, κερασιές, φτελιές, αιωνόβια έλατα, καθώς και πολλές πηγές και καταρράκτες με γάργαρα νερά. Η Αγόριανη είναι ιδανικός προορισμός για καθαρό αέρα και ξεκούραση καθώς και για εξορμήσεις στον Παρνασσό και την γύρω περιοχή. Η Αγόριανη ή Επτάλοφος, εκτός από τον φυσικό πλούτο διαθέτει και μεγάλη ιστορία. Το χωριό υπήρξε καταφύγιο των βυζαντινών αυτοκρατόρων Κομνηνών αλλά και πατρίδα των οπλαρχηγών και αγωνιστών του 1821 Θεόδωρου, Κομνά και Σταμάτη Τράκα κ.α.
Την ίδια στιγμή, αποτελεί τον πρόσφατα αναπτυσσόμενο χειμερινό προορισμό, καθώς απέχει μόλις δύο ώρες από την Αθήνα και μία ανάσα από το χιονοδρομικό του Παρνασσού. Συνδυάζει πανοραμική θέα στο Καλλίδρομο και τον κάμπο της Λιλαίας, ενώ το χωριό προσφέρεται για δραστηριότητες εναλλακτικού τουρισμού όπως σκι, πεζοπορία, ορειβασία και ποδήλατο βουνού.
Η Αγόριανη είναι γνωστή για τα παραδοσιακά της προϊόντα, όπως τα φασόλια που έχουν πάρει ασημένιο μετάλλιο στην Δ.Ε.Θ., ντομάτες, εξαιρετικό μέλι, τσάι, κεράσια, καρύδια, μήλα φιρίκια καθώς και τα φημισμένα τυροκομικά προϊόντα.
Μούρεσι, Πήλιο
Το Μούρεσι είναι ένα από τα αρχαιότερα χωριά του Πηλίου και βρίσκεται 45xλμ. από το Βόλο μέσω Πορταριάς ή 43xλμ. περνώντας από τις Μηλιές, σε υψόμετρο 360 μ. Για 12 χρόνια υπήρξε πρωτεύουσα του ομώνυμου δήμου (Δήμος Μουρεσίου). Με το σχέδιο Καλλικράτης όμως ενώθηκε μαζί με τα χωριά του παλιού δήμου, Άγιο Δημήτριο, Αι-Γιάννη, Ανήλιο, Κισσό, Μούρεσι, Τσαγκαράδα και το Ξουρίχτι και δημιουργήθηκε ένας μεγάλος ενιαίος Καλλικρατικός Δήμος, ο Δήμος Ζαγοράς – Μουρεσίου, με πρωτεύουσα τη Ζαγορά συμπεριλαμβανομένου των χωριών που ανήκαν στον μέχρι πρόσφατο Δήμο Ζαγοράς.
Το χωριό έχει εξαιρετική θέα προς τον Κισσό, τον Άγιο Δημήτριο, τον Άγιο Ιωάννη και το καταγάλανο Αιγαίο Πέλαγος με επίνειο το λιμάνι της Νταμούχαρης. Έγινε δε γνωστό από σκηνές που γυρίστηκαν εκεί για την ταινία “Μama Μia”.
Πότε ιδρύθηκε το χωριό Μούρεσι και από ποιους, είναι άγνωστο. Σίγουρα όμως θα πρέπει να υπήρχε οικισμός στην περιοχή κατά την αρχαιότητα, καθώς ο αρχαίος τάφος που ανακαλύφτηκε το 1934 πολύ κοντά στο ναό της Αγίας Παρασκευής την ενισχύει αυτή την εκδοχή. Ο ναός της Αγίας Παρασκευής χτίστηκε το 1792, όμως ο παλαιότερος είναι αυτός της Αγίας Τριάδος που βρίσκεται στο κέντρο της πλατείας του Μουρεσίου (Πλατεία Κωνσταντή Ρέτσου) την οποία την σκιάζουν τρεις πολύ μεγάλες φλαμουριές.
Από εδώ μπορείτε να περπατήσετε μονοπάτια που κατευθύνονται προς την Τσαγκαράδα και την Νταμούχαρη μέσα στο φανταστικό πυκνόφυτο δάσος. Το Μούρεσι αποτελεί ένα ιδανικό καταφύγιο για αποδράσεις χειμώνα – καλοκαίρι λόγω της γεωγραφικής του θέσης.
Το Μούρεσι έχει χαρακτηριστεί άλλωστε παραδοσιακός οικισμός, με ποικίλα καλοδιατηρημένα αρχοντικά και αρκετούς παραδοσιακούς ξενώνες. Λειτουργούν επίσης, ταβερνάκια με πηλιορείτικες σπεσιαλιτέ, τα περισσότερα με ωραία θέα, ενώ αντίθετα απουσιάζουν τα μεγάλα νυχτερινά κέντρα, κλαμπ κλπ. Το χωριό άλλωστε, δεν προσφέρεται για νυχτερινή διασκέδαση. Αντίθετε, εκεί οι περισσότεροι πάνε για να χορτάσουν το πράσινο και τη μαγευτική θέα.
Άνω Πορόια, Σέρρες
Βορειοδυτικά της λίμνης Κερκίνης, πολύ κοντά στα σύνορα με την ΠΓΔΜ και τη Βουλγαρία, βρίσκεται ένα από τα πιο γραφικά χωριά του Νομού Σερρών, τα Άνω Πορόια. Κατέχουν επάξια τον τίτλο του πιο αγαπημένου ίσως σερραϊκού προορισμού, χάρη στη γραφικότητά τους και το καλό τους κλίμα. Μάλιστα, οι Τούρκοι μπέηδες, που είχαν εκεί τα εξοχικά τους, συνήθιζαν να τα αποκαλούν “Μικρή Κωνσταντινούπολη”, ενώ οι γιατροί πρότειναν στους φυματικούς ως θεραπεία, την “παραμονή στα Άνω Πορόια”. Από το χωριό μπορεί να αγναντεύσει την κοιλάδα και τη λίμνη Κερκίνη.
Ο οικισμός διατηρεί τα χαρακτηριστικά της Μακεδονίτικης Αρχιτεκτονικής που έφεραν οι βλαχόφωνοι Έλληνες από την Ήπειρο και Δυτική Μακεδονία μαζί με τα ήθη και έθιμά τους, τα οποία “παντρεύτηκαν” άψογα αργότερα με την εγκατάσταση μικρασιατών προσφύγων στα 1922. Αξιοθέατα είναι τα καλντερίμια των “μαχαλάδων”,το αισθητικό δάσος με πλατάνια και τα αγιογραφημένα ξωκλήσια των Αγίων Γεωργίου και Δημητρίου.
Τα Άνω Πορόια ενδείκνυνται για τουρισμό όλο το χρόνο και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο πλεονέκτημά τους. Η κάθε εποχή ντύνει το χωριό με άλλα χρώματα και του χαρίζει τη δική της ομορφιά. Δραστηριότητες στις οποίες μπορεί κανείς να επιδοθεί είναι η πεζοπορία, η ιππασία, η ορειβασία και οι διαδρομές με 4Χ4.
Αν σκοπεύετε να επισκεφτείτε τα Πορόια, προτιμήστε την περίοδο των Χριστουγέννων. Κορυφαίο έθιμο του χωριού, θεωρείται η αναβίωση των γουρουνοσφαγείων, σλυμφωνα με το οποίο κάθε 26 του Δεκέμβρη, ένα γουρούνι μαγειρεύεται και σερβίρεται στην πλατεία του χωριού, υπό τους ήχους παραδοσιακής μουσικής.
Λιμένι, Μάνη
Η Αρεόπολη είναι χωριό της Ανατολικής Μάνης, του νομού Λακωνίας της Πελοποννήσου. Είναι ιστορικός οικισμός, που διατήρησε την ανεξαρτησία του επί Τουρκοκρατίας. Αποτελεί έδρα του Δήμου Οιτύλου και έχει κριθεί διατηρητέος, κρατώντας το παραδοσιακό χρώμα της Μάνης. Η Αρεόπολη είναι κτισμένη σε υψίπεδο πάνω από το φυσικό και ευρύχωρο λιμένα του, το λεγόμενο Λιμένι, που αποτελεί και το επίνειο αυτής. Η περιοχή παράγει εκλεκτά ελαιόλαδα, λίγα σιτηρά και διαθέτει αξιόλογη κτηνοτροφία, ενώ το Λιμένι αποτελεί την ιδιαίτερη πατρίδα των Μαυρομιχαλαίων. Εκεί διασώζεται και ο παλιός πύργος της οικογένειάς τους.
Αυτός ο λιλιπούτειος παραδοσιακός οικισμός, στη νότια ακτή του όρμου, βρίσκεται μόλις 5 χιλιόμετρα μακριά από την Αρεόπολη. Με σπίτια σχεδόν πάνω στη θάλασσα, σού δίνει σχεδόν μια αίσθηση ελευθερίας. Να σημειωθεί ότι η θάλασσα είναι βραβευμένη με γαλάζια σημαία για τα καθαρά νερά της.
Το πανέμορφο Λιμένι τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται τουριστικά. Διαθέτει ξενοδοχεία, ξενώνες, εστιατόρια και ψαροταβέρνες, αλλά απουσιάζουν παντελώς τα εμπορικά καταστήματα. Ο μόνιμος πληθυσμός, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, είναι μόλις 11 κάτοικοι! Για φωτογραφίες και θέα που κόβει την ανάσα, μην ξεχάσετε φεύγοντας, να σκαρφαλώσετε στον ερειπωμένο Ναό της Παναγιάς της Βρεττής που βρίσκεται στην κάτω είσοδο του χωριού.
Βογάτσικο, Καστοριά
Το Βογατσικό είναι ιστορικό χωριό του Νομού Καστοριάς της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας και αποτελεί έδρα της Δημοτικής Ενότητας Ίωνα Δραγούμη του Δήμου Ορεστίδος. Βρίσκεται στο νοτιοανατολικό τμήμα του Νομού, στα σύνορα με το Νομό Κοζάνης και σε υψόμετρο 777μ. Εκκλησιαστικά, υπάγεται στην Ιερά Μητρόπολη Σισανίου και Σιατίστης. Από το χωριό αυτό κατάγεται η ιστορική οικογένεια των Δραγούμηδων.
Το Βογατσικό βρίσκεται σε φυσική οχυρή θέση, καθώς περιβάλλεται από βουνά από όλες τις πλευρές, ενώ Ν.-ΝΔ. ρέει ο Ποταμός Αλιάκμονας. Οι πλαγιές των παρακείμενων βουνών και γενικά η περιοχή παλαιότερα ήταν καλυμμένες από πυκνά δάση, γεγονός που προστάτευε ακόμη περισσότερο το χωριό. Σήμερα, ακριβώς έξω από τα όρια του χωριού, περνάει ο κάθετος οδικός άξονας που ενώνει την Εγνατία Οδό με την Κρυσταλλοπηγή. Οπότε, έχοντας αυτό το πλεονέκτημα ο ταξιδιώτης, μπορεί να περιηγηθεί στις ευρύτερες περιοχές των Νομών Κοζάνης, Φλώρινας και Γρεβενών.
Χαρακτηριστικά του χωριού είναι η μεγάλη πλακόστρωτη πλατεία, το πέτρινο και ιστορικό δημοτικό σχολείο που χρονολογείται του 1917, τα λιγοστά εναπομείναντα μακεδονίτικα αρχοντικά, τα όμορφα πέτρινα καλντερίμια και οι πετρόχτιστες βρύσες με τα τρεχούμενα νερά. Στα υψώματα αλλά και στα πεδινά του χωριού υπάρχουν 16 παλιά γραφικά ξωκλήσια και εντός του χωριού υπάρχουν οι 2 μεγάλες εκκλησίες, που χρονολογούνται απ’ τις αρχές του περασμένου αιώνα.
Τι πρέπει να δοκιμάσετε οπωσδήποτε: Σαρμάδες – όπως λέγονται οι λαχανοντολμάδες στην προσφυγική ντοπιολαλιά, αλλά και στα μακεδονίτικα – που στην Καστοριά γίνονται με βούτυρο και όχι με λάδι. Αλλά και το γριβάδι, ψάρι από την λίμνη της Καστοριάς, φτιαγμένο στον ταβά, με κόκκινη σάλτσα!
Ελατού, Ναύπακτος
Η Ελατού (Ελέτσου) είναι ορεινό χωριό του νομού Αιτωλοακαρνανίας. Είναι χτισμένη σε υψόμετρο 1.050 μέτρων στις πλαγιές της κορυφής Ελατοβούνι των δυτικών απολήξεων των Βαρδουσίων. Ανήκει διοικητικά στον δήμο Ναυπακτίας και απέχει 49 χιλιόμετρα από την πόλη της Ναυπάκτου.
Η Ελατού είναι πνιγμένη στο πράσινο, ο ελατιάς εναλλάσσεται με τις καστανιές, τα πουρνάρια, τις βελανιδιές και άλλα δασικά είδη, με μεγάλη παρουσία των οπωροφόρων. Από το Νεράϊδάλωνο του Κερασοβουνιού μέχρι τις ρεματιές, ο καθένας αισθάνεται την ειδυλλιακή ομορφιά της φύσης και ανάμεσα προβάλλει το χωριό με τα παραδοσιακά του σπίτια. Περικαλλής ο ενοριακός ναός της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος (1866), γραφικά τα ξωκλήσια κτισμένα σε χώρους πανέμορφους και σκορπισμένα σ’ όλη την περιφέρεια του χωριού. Η Ζωοδόχος Πηγή (Παναγιά) στις Καμάρες (αρχές 20ου αι. ανακαινίσθηκε το 1995), η Αγία Σοφία, ο Άϊ Λιας στην ομώνυμη κορυφή της Ομάλιας και άλλα όρθια ή ερειπωμένα φανερώνουν ένα κομμάτι της ιστορίας του χωριού. Επίσης το σχολικό κτίριο (1950), (στεγάζει το τοπικό συμβούλιο, ιστορικολαογραφική συλλογή και βιβλιοθήκη), οι πλακόστρωτες πλατείες, το καλαίσθητο μνημείο των Πεσόντων μαζί με την τουριστική υποδομή του δημοτικού ξενοδοχείου στη θέση “Ράχη Αμπέλια” συνθέτουν το σημερινό πρόσωπο του χωριού που μεταβάλλεται σε τουριστικό θέρετρο.
