Στα 2.000 μέτρα υψόμετρο, στα απέραντα Λευκά Όρη το τοπίο καθηλώνει. Η Ορεινή Έρημος είναι ένα τοπίο ανταρκτικού μυστηρίου στο Νότο της Μεσογείου. Οι πανομοιότυπες κορυφές έχουν μικρή κλίση και καταλήγουν σε ένα σύμπλεγμα με επίσης πανομοιότυπες λακκούβες.
Οι φαινομενικά γυμνές κωνικές βουνοκορφές στο υψηλότερο νότιο μισό των Λευκών Ορέων είναι γεμάτες από φυτά που έχουν προσαρμοστεί στο άγριο περιβάλλον. Η μισή σχεδόν από τη χλωρίδα της Ορεινής Ερήμου δεν συναντάται πουθενά αλλού.
Λίγο χαμηλότερα, σε υψόμετρα που ξεπερνούν τα 1.400 μέτρα, το μυστηριακό ταξίδι συνεχίζεται στις Μαδάρες, τα θερινά βοσκοτόπια των Σφακιανών. Κι εδώ κυριαρχεί τα γυμνά τοπία, που ονομάστηκαν έτσι από το αρχαιοελληνικό μαδαρός που σημαίνει γυμνός.
Κι εδώ, όμως, τα πολλά ενδημικά φυτά συντηρούν ένα ιδιαίτερο σύστημα κτηνοτροφίας. Οι κτηνοτρόφοι της αλπικής ζώνης παράγουν την περίφημη γραβιέρα τους στα μιτάτα, όπως ακριβώς έκαναν οι πρόγονοί τους πριν από χιλιάδες χρόνια.
