Οι διαφοροποιήσεις ως προς τη θέση της γυναίκας σε όλο το πλανήτη ποικίλλουν. Η Ινδία φανερώνει το σκληρό της πρόσωπο στον τρόπο που αντιμετωπίζει και δέχεται τις χήρες μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο, εξαίροντας ακόμα περισσότερο τις αντιθέσεις Δύσης και Ανατολής.
Αυτό που στη χώρες τις Δύσης φαντάζει αδιανόητο στην Ινδία θεωρείται φυσιολογικό. Οι γυναίκες της Ινδίας όταν χάνουν το σύζυγό τους αυτομάτως τίθενται στο περιθώριο τόσο στον οικογενειακό όσο και στον ευρύτερο κοινωνικό τους κύκλο. Οι χήρες, που ανέρχονται σε ολόκληρη τη χώρα σε 34 εκατομμύρια, χαρακτηρίζονται ως ανίκανες καθώς δεν μπόρεσαν να διατηρήσουν στη ζωή το άλλο τους μισό.
.
Η κοινωνία παύει να τις σέβεται και τις αποκαλεί με τις αντωνυμίες “αυτή” ή ακόμα και “αυτό” αφαιρώντας τους κάθε είδους ταυτότητα και προσδιορισμού. Ή ακόμα χειρότερα τις χαρακτηρίζει “γυναίκες-αράχνες” και πόρνες. Στο Punjab της Ινδίας, συνηθίζουν να παντρεύουν τις χήρες γυναίκες με τους αδερφούς των ανδρών τους, καθώς πρέπει οπωσδήποτε να ανήκουν κάπου.
Περιθωριοποιημένες από την κοινωνία και την οικογένεια οι χήρες βρίσκουν καταφύγιο στην πόλη Βρινταβάν, 100 χλμ νότια του Δελχί, εκεί που σύμφωνα με την παράδοση, έζησε την παιδική του ηλικία ο θεός Κρίσνα, ένας από τους πιο δημοφιλείς θεούς του Ινδουιστικού πανθέου.
«Οι χήρες θεωρούνται υπεύθυνες για το θάνατο του άντρα τους και υποχρεώνονται να ζουν μια πνευματική ζωή με πολλούς περιορισμούς» υποστηρίζει η ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών, που είχε προταθεί για το Νόμπελ Ειρήνης το 2005, Mohini Giri.
Η μοναχικότητα, τα ξυρισμένα κεφάλια, τα λιτά φορέματα είναι η νέα καθημερινότητα με την οποία θα πρέπει να συμβιβαστούν οι χήρες που καταφτάνουν στο “καταφύγιο” Βρινταβάν, μακριά από τη κατακραυγή και το χλευασμό της κοινωνίας. Έχοντας να αντιμετωπίσουν και το οικονομικό κομμάτι, πολλές βγάζουν τα προς το ζην στο Βρινταβάν ζητιανεύοντας, ενώ άλλες το θεωρούν ξεπεσμό και κερδίζουν ελάχιστα χρήματα τραγουδώντας θρησκευτικά τραγούδια.
«Ήμουν σχεδόν εφτά χρονών όταν με ανάγκασαν να παντρευτώ με έναν άνδρα 15 χρόνια μεγαλύτερό μου» λέει η 70χρονη Jamuna Dassi. «Πέθανε λίγα χρόνια μετά το γάμο. Ως παιδί-χήρα επέστρεψα στο πατρικό μου και αναγκάστηκα να ζήσω με τη μητέρα μου για 13 χρόνια. Ήμουν τόσο νέα και ήδη αποτελούσα ντροπή για τον εαυτό μου και την οικογένειά μου. Εξευτελιζόμουν καθώς μου είχαν ξυρίσει το κεφάλι και με ανάγκαζαν να ζητιανεύω για να έχω να φάω. […] Όταν έφυγα και πήγα να ζήσω μαζί με άλλες χήρες που ήταν σαν εμένα ένιωσα ότι είχα έναν σκοπό στη ζωή. Στην υπηρεσία του θεού Κρίσνα νιώθω ότι μπορώ να καθαρίσω το παρελθόν μου και να ξαναγεννηθώ με μια καλύτερη μοίρα» λέει.
Η δράση των ΜΚΟ, που φτιάχνουν καταφύγια για τις χήρες για να έχουν ένα καθαρό δωμάτιο για να μείνουν, ένα πιάτο φαγητό, φάρμακα και καθαρό νερό, ώστε να είναι προστατευμένες και να μην πέσουν θύματα των επιτήδειων στο δρόμο, υπάρχει, ωστόσο, τα περιθώρια βελτίωσης είναι μεγάλα. Η αλλαγή προς έναν καλύτερο κόσμο, που θα σέβεται τη γυναίκα και θα την αντιμετωπίζει με αξιοπρέπεια σημειώνει αργά αλλά σταθερά βήματα.
