Μια ανθρώπινη πόλη, δεκάδες γραφικά χωριουδάκια και μια λίμνη πλημμυρισμένη από χρώματα, είναι εξ ορισμού τα συστατικά ενός μαγικού οδοιπορικού. Μέχρι βέβαια να φτάσεις στην Καρδίτσα και τη Λίμνη Πλαστήρα για να ανακαλύψεις ότι εδώ το «μαγικό» είναι λίγο…
Μετά από 3 ώρες και κάτι ταξιδιού, «κρυφοκοιτάζω» τις ταμπέλες με τα ονόματα των οδών στη -μόνιμη- προσπάθειά μου να προσανατολιστώ σε έναν νέο προορισμό. Για την ακρίβεια, έχω φτάσει στην Καρδίτσα, που με την πρώτη ματιά δεν φαντάζει στα μάτια μου κάτι πολύ διαφορετικό από χιλιάδες άλλες επαρχιακές πόλεις. Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω αυτή μου τη σκέψη, όταν συνειδητοποιώ ότι το βλέμμα μου πέφτει διαρκώς πάνω σε όμορφα κτήρια, πεζοδρόμους και… ποδήλατα. Αραγμένα, εν κινήσει, πρωταγωνιστούν σε κάθε γωνιά του δρόμου. «Τι ωραία!», μονολογώ αυθόρμητα και χαμογελώντας παρατηρώ όλο και καλύτερα τους προσεγμένους ποδηλατοδρόμους, την ανυπαρξία κίνησης, την αρμονία στα πρόσωπα των κατοίκων. Η γνωριμία μου με μία από τις θεσσαλικές πρωτεύουσες, τη μικρότερη σε έκταση αλλά τη μεγαλύτερη σε ανθρωπιά, μόλις είχε ξεκινήσει…
Ο ΓΥΡΟΣ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ
Αποφάσισα να αφήσω για λίγο αργότερα την εξερεύνηση της πόλης και την επόμενη μέρα πρωί πρωί ξεκίνησα γεμάτη ανυπομονησία για τη Λίμνη Πλαστήρα… Θα της αφιέρωνα όλο μου το 24ωρο. Θα έκανα το γύρο της χωρίς να αφήσω χωριό «παραπονεμένο» και ούτε ένα από τα 60 περίπου χιλιόμετρά του ανεκμετάλλευτα. Με έναν μικρό φόβο μήπως απογοητευτώ από αυτό που θα αντίκριζα -συνήθως αυτό δεν συμβαίνει όταν έχουμε μεγάλες προσδοκίες;- έκανα την πρώτη μου στάση στο Μορφοβούνι. Ο Βάιος πάνω στο γάιδαρό του ήταν η καλύτερη υποδοχή. Ανταλλάξαμε δυο-τρεις κουβέντες στα γρήγορα -από αυτές, όμως, που θυμάσαι για πολύ καιρό-, δώσαμε ραντεβού για ένα τσιπουράκι στο «καφενείο του Λια», στην πλατεία, και κατευθύνθηκα προς το κέντρο Ιστορικών Μελετών «Ν. Πλαστήρας» (τηλ. 24410 95342, 24413 52201, ημέρες/ώρες λειτουργίας: Σάββατο, Κυριακή 10:00-13:00, είσοδος ελεύθερη), έναν χώρο που δημιουργήθηκε με άξονα τη ζωή και το έργο του Νικόλαου Πλαστήρα. Επόμενος σταθμός μου το χωριό του Διονύσου, ο Μεσενικόλας, με το οινοποιείο Καραμήτρος στην είσοδό του να προϊδεάζει για τον πρωταγωνιστικό ρόλο που διαδραματίζει το κρασί. Εδώ, υπάρχει το Μουσείο Οίνου και Αμπέλου και δεν θα μπορούσα να βρω καταλληλότερη συντροφιά από τον υπεύθυνό του, κο Θωμά Ποδηματά (κιν. 6973 555741) για να με ξεναγήσει. Στον πρώτο του όροφο γίνονται οινογευσίες, στο ισόγειο «παραδίδονται μαθήματα οίνου», ενώ στο χώρο πραγματοποιούνται και διαγωνισμοί κρασιού! Με μια γλυκιά γεύση στα χείλη, αποχαιρέτισα την πλατεία με τα αιωνόβια πλατάνια και κατευθύνθηκα προς την Ιερά Μονή Κορώνας(ημέρες/ώρες λειτουργίας: Τετ-Πεμ-Σ/Κ 10:00-14:00), για να δω από κοντά τις άριστα διατηρημένες τοιχογραφίες της. Το κατανυκτικό περιβάλλον του ανδρικού μοναστηρίου, σε συνδυασμό με το ονειρικό τοπίο που το περιβάλλει προκάλεσαν μέσα μου μια ανεξήγητη γαλήνη… Με αυτό το συναίσθημα παραδόθηκα στα νερά της παραμυθένιας λίμνης, στα χρώματά της που ξεπερνούν τη φαντασία και στο ονειρεμένο τοπίο που «ξεχείλιζε» από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Κάπως έτσι ξεπρόβαλε μπροστά μου το Φράγμα, το μεγαλύτερο έργο της περιοχής. Μετά από πολλά γραφικά χωριά και μια μικρή στάση στηΜονή Πελεκητής -μοιάζει πραγματικά να κρέμεται «πελεκημένη» σε ύψος 1.400 μ. πάνω από την Καρίτσα- για να ανάψω ένα κεράκι και να απολαύσω τη θέα, πέρασα στη δυτική μεριά και βρέθηκα στο Νεοχώρι, το «μπαλκόνι» της λίμνης….
ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ
Επισκέφθηκα τον Βοτανικό κήπο με τον κο Παπαντώνη να με μυεί στον κόσμο των βοτάνων και δίχως δεύτερη σκέψη πήρα ένα ποδήλατο και απόλαυσα έναν από τους ομορφότερους περιπάτους της ζωής μου δίπλα στη λίμνη! Κάθε στάση είχε να μου «μαρτυρήσει» κι άλλο ένα μυστικό, γεγονός που έκανε αυτό το γύρο πιο απολαυστικό από ό,τι περίμενα! Δεν μπορούσα να μην σταματήσω στην Νεράιδα, με το παραμυθένιο όνομα και την ακόμη πιο παραμυθένια όψη. Αν βρεθείτε εδώ, μην παραλείψετε να φτάσετε μέχρι το καταφύγιο, να γεμίσετε τους πνεύμονές σας με καθαρό αέρα και να αφεθείτε σε ένα τοπίο «αλπικό»… Η αντίστροφη μέτρηση του γύρου είχε ξεκινήσει. Το αισθάνθηκα ανεξήγητα στα Καλύβια Πεζούλας… αλλά η τοξοβολία και τα παιχνίδια στα οποία επιδόθηκα μέσα σε δέντρα και νερά δεν με άφησαν να μελαγχολήσω. Δεν μπορούσα να μην ρωτήσω για το ελικόπτερο που έκανε διαρκώς βόλτες στον αέρα, όταν με πληροφόρησαν πως, εδώ κι έναν μήνα περίπου, όποιος θέλει μπορεί να κάνει το γύρο της λίμνης… από ψηλά! (Χρήστος Σεμίκ, κιν. 6970 208312). Ωστόσο, το τέλος έφτασε λίγο μετά την Κρυοπηγή, συγκεκριμένα στην Αγροικία Φώτη με τα σπάνια είδη ζώων στο πάρκο του. «Όλα τα ωραία τελικά τελειώνουν γρήγορα», είπα στον εαυτό μου, μόλις συνειδητοποίησα πως είχε πια νυχτώσει…
ΚΑΣΤΡΟ ΦΑΝΑΡΙΟY – ΜΟΥΖΑΚΙ
Η επόμενη μέρα με βρήκε στο Κάστρο Φαναρίου, το μοναδικό διασωσμένο οχυρό της δυτικής Θεσσαλίας. Βρίσκεται 14 χλμ. έξω από την Καρδίτσα, ενώ το ομώνυμο χωριό που βρίσκεται στα «πόδια» του ξεχωρίζει από τη γραφικότητά του. Η ντόπια αρχιτεκτονική «μπλέκεται» με την ηπειρώτικη, δημιουργώντας ένα άρτιο αισθητικά αποτέλεσμα που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο! Συνέχισα για το κοντινό Μουζάκι, για έναν καφέ στο πολυτελές Mouzaki Palace, και επέστρεψα για εκείνη την εξερεύνηση της πόλης που είχα αναβάλει…
ΚΑΡΔΙΤΣΑ
Εδώ, όλη η ζωή περιστρέφεται γύρω από την κεντρική Πλατεία Ελευθερίας, με το χαρακτηριστικό σιντριβάνι και τον πεζόδρομο Τερτίπη, την πλατεία Δικαστηρίων με τα νεανικά cafes, την πλατεία Λάππα με τα μεζεδοπωλεία και το Πάρκο Παυσίλυπο, την πιο «πράσινη γωνιά». Μια βόλτα στο νυχτερινό σημείο συνάντησης του πεζόδρομου Βάλβη με τα bars και τα clubs, οδηγεί στη Δημοτική Αγορά, παντοτινό σύμβολο της εμπορικής Καρδίτσας. Πήρα ένα ποδήλατο, έγινα ένα με τους ντόπιους και άρχισα να σκέφτομαι όσα είχα ζήσει τις τελευταίες μέρες… Θυμήθηκα εκείνο το φόβο ενδεχόμενης απογοήτευσης, που με ακολουθούσε στην αρχή, και χαμογέλασα αυθόρμητα! Σε αυτόν τον τόπο όλα είναι πιο μαγικά από όσο τα έχεις φανταστεί και το νιώθεις πραγματικά όταν νεράιδες και ξωτικά αρχίζουν να σου πρωτομαρτυρούν τα μυστικά του…
