Υπάρχει µια άποψη στο χωριό της Αράχωβας που λέει ότι όσο το χωριό ανοίγεται προς γειτονικά χωριουδάκια ή περιοχές χάνει τουρίστες, κι επειδή ο κόσµος ανακαλύπτει και άλλα ωραία µέρη έχει εναλλακτική, σε σχέση µε τον προορισµό Αράχωβα! Υπάρχει και άλλη µια αντίληψη που λέει ότι η εξωστρέφεια όχι µόνο δεν θα φέρει λιγότερο κόσµο στην Αράχωβα, αλλά θα την κάνει το κέντρο ενός χειµερινού προορισµού που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους αντίστοιχους της Ευρώπης.
Θα σας πω εγώ τη δική µου άποψη για το πώς βλέπω την Αράχωβα και βγάλτε τα δικά σας συµπεράσµατα για το τι συµφέρει τους ντόπιους, αλλά και τους τουρίστες που επισκέπτονται το χωριό. Θα σας φέρω ως παράδειγµα το Σαιντ Μόριτζ, ένα χωριουδάκι στις Ελβετικές Άλπεις που θεωρείται παγκόσµιο trend χειµερινών διακοπών. Το Σαιντ Μόριτζ τη δεκαετία του ’60 ξεκίνησε ως ένα µικρό χωριουδάκι για σκι και στο πέρασµα των δεκαετιών εξελίχθηκε στο κέντρο µιας τεράστιας περιοχής µε πάνω από δεκαπέντε χωριουδάκια και κωµοπόλεις, που συγκεντρώνουν ετησίως εκατοµµύρια χιονοδρόµους από όλο τον κόσµο.
Ρωτάω: γιατί δεν πρέπει η Αράχωβα να ακολουθήσει πιστά ένα µοντέλο ανάπτυξης σαν αυτό του Σαιντ Μόριτζ για να βαδίσει στις επόµενες δεκαετίες µε σίγουρη κερδοφορία και ανάπτυξη; Τα βήµατα πρέπει να είναι απλά, κατανοητά και στοχευµένα. Το πρώτο που πρέπει να γίνει άµεσα στην Αράχωβα είναι η σύνδεση του χωριού µέσω λεωφορείου µε όλα τα γύρω χωριά και στις περιοχές όπου αυτή τη στιγµή δεν υπάρχει πρόσβαση. Δηλαδή, µε µια τοπική συγκοινωνία να συνδεθεί και να γίνει κέντρο η Αράχωβα µε όλους τους γύρω προορισµούς σε ακτίνα 50 χλµ. µε τακτικά, οργανωµένα δροµολόγια ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Με αυτό τον τρόπο οι τουρίστες που επισκέπτονται την Αράχωβα θα µπορούν να γνωρίσουν τα γύρω µέρη, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι τουρίστες των γύρω περιοχών θα µπορούν να έχουν άµεση πρόσβαση στην Αράχωβα.
Τι κερδίζεις µε αυτή την κίνηση εξωστρέφειας; Πρώτα απ’ όλα δίνεις την ευκαιρία να µη βαριέται ποτέ και κανένας την Αράχωβα. Πάντα θα υπάρχει εναλλακτική βόλτα που θα σε οδηγήσει και σε έναν άλλο τόπο µε σηµείο αναφοράς την Αράχωβα. Το χωριό και οι κάτοικοί του θα γίνουν το κέντρο του ενδιαφέροντος όλων των γύρω περιοχών που ενδιαφέρονται να αναπτυχθούν παράλληλα µε την Αράχωβα. Για να πετύχει όµως αυτό το µέτρο θα πρέπει οπωσδήποτε το χιόνι του Παρνασσού να φτάσει οργανωµένα σε όσο το δυνατόν περισσότερες βουνοκορφές και καινούρια χιονοδροµικά κέντρα. Πρέπει 1000% να δηµιουργηθούν καινούριες πίστες, καινούρια κέντρα εκπαίδευσης χιονοδρόµων, καινούριες εγκαταστάσεις που θα πάνε το άθληµα και το χόµπι εκεί που σήµερα δεν πηγαίνει. Με αυτό το σύστηµα που εφαρµόστηκε στο Σαιντ Μόριτζ είναι µαθηµατικά βέβαιο ότι η Αράχωβα θα γίνει ακόµα πιο ποθητή για αυτούς που την αγαπάνε και ερωτεύσιµη για αυτούς που δεν την ξέρουν.
Τις επόµενες δεκαετίες το στοίχηµα της Αράχωβας, θυµηθείτε το, είναι η εξωστρέφεια. Μπορεί σήµερα να φαντάζει ως µπαµπούλας, ότι δήθεν το χωριό θα χάσει τουρίστες, αλλά κατά τη γνώµη µου αυτή η άποψη είναι αστήριχτη και δεν βοηθάει ούτε τους επαγγελµατίες, αλλά ούτε και τους τουρίστες που αφήνουν τα χρήµατά τους. Σκεφτείτε αν η Αράχωβα είχε δέκα εναλλακτικές χιονιού, γιατί θα έπρεπε ο Αθηναίος, που είναι και η δεξαµενή επισκεπτών, να πάει στο Καρπενήσι ή όπου αλλού; Θα έβρισκε τα πάντα στον Παρνασσό, µε κέντρο το οµορφότερο χωριό της Ελλάδας, την Αράχωβα. Σκεφτείτε το!
