Η πόλη του φωτός έχει «πρωταγωνιστήσει» πολλές φορές στη μεγάλη οθόνη. Όμως η ιστορία του κινηματογράφου στη γαλλική πρωτεύουσα είναι κάτι περισσότερο από τις εικόνες που αποτυπώνονται σε ένα φακό.
Η πρώτη δημόσια προβολή ταινίας που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι μας μεταφέρει πίσω στο 1895. Από εκείνη τη στιγμή και μετά η πόλη λάτρεψε το σινεμά… και το αντίστροφο!
Κι ενώ κάποτε στο Παρίσι υπήρχαν γύρω στις 200 αίθουσες κινηματογράφου, ο αριθμός αυτός μειώθηκε μεν σε λιγότερους από τους μισούς, αλλά τουλάχιστον το ένα τρίτο αυτών έχει κρατήσει την ανεξαρτησία του και ως εκ τούτου… τη μοναδικότητά του.
Cinéma du Panthéon
Ο κινηματογράφος Panthéon βρίσκεται στην «καρδιά» του Latin Quarter. Άνοιξε τις πύλες του το 1907 και είναι ο παλαιότερος εν λειτουργία του Παρισιού.
Το 1929 πέρασε στα χέρια του Pierre Braunberger, ενός παραγωγού ο οποίος «ανακάλυψε» μερικά από τα πιο γνωστά ονόματα της Nouvelle Vague, όπως οι Jean-Luc Godard, Jean-Pierre Melville και Alain Resnais.
Ο Braunberger προωθούσε αχόρταγα το «νέο γαλλικό κύμα», ενώ ήταν και ένας από τους πρώτους που έκαναν και προβολές ξένων ταινιών στη «μητρική τους γλώσσα».
Ένας από τους πιο ιδιαίτερους χώρους του θεάτρου είναι το ‘salon’ του που σχεδιάστηκε από το θρύλο της μεγάλης οθόνης Catherine Deneuve το 2006.
Παρίσι: Οι πιο όμορφες βεράντες της πόλης του Φωτός
Le Champo
Αποτελεί σταθμό για τους σινεφίλ της πόλης του φωτός. Ιδρύθηκε το 1938 και διαθέτει μια πολύ ιδιαίτερη αίθουσα προβολών, η οποία επιτρέπει στον προβολέα και την οθόνη να στεγάζονται σε διαφορετικούς ορόφους του κτιρίου.
La Pagode
Από όλους τους παλιούς κινηματογράφους του Παρισιού, ο συγκεκριμένος… δε θυμίζει καθόλου αίθουσα σινεμά. Αρχικά είχε προσφερθεί ως δώρο από το διευθυντή του καταστήματος Bon Marché στη σύζυγό του το 1895. Το κτίριο εισήχθη κομμάτι-κομμάτι από την Ιαπωνία και αρχικά χρησιμοποιούνταν ως χώρος δεξιώσεων.
Μεταμορφώθηκε σε κινηματογράφο το 1931 και έπαιξε σημαντικό ρόλο στο χώρο αυτό τη δεκαετία του 1950 και του 1960, με προβολές ταινιών των Ingmar Bergman, Jean Cocteau, Jacques Rozier και François Truffaut.
Σήμερα φιλοξενεί διεθνείς ταινίες, ακολουθούμενες από κύκλους συζητήσεων μετά τις προβολές συνοδεία τσαγιού στον πολυτελή γιαπωνέζικο κήπο του.
Le Grand Rex
Είναι ένας από τους ωραιότερους, παρισινούς, ιστορικούς κινηματογράφους. Το Art Deco παλάτι διαθέτει τη μεγαλύτερη αίθουσα προβολών στην Ευρώπη (Grande Salle), η οποία μπορεί να φιλοξενήσει μέχρι 2.800 θεατές.
Η κατασκευή του ολοκληρώθηκε το 1932. Οι δημιουργοί του εμπνεύστηκαν από τα αμερικανικά θέατρα της εποχής, ενώ το τεράστιο μπαρόκ εσωτερικό του περιλαμβάνει ένα έναστρο νυχτερινό ουρανό στο ταβάνι (σε ύψος 30 μέτρων), καθώς επίσης συντριβάνια και ανάγλυφα που θυμίζουν χωριό της Μεσογείου.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής ο κινηματογράφος κατελήφθη από τους Γερμανούς και χρησιμοποιούνταν για την αναψυχή των γερμανικών στρατευμάτων.
Le Studio 28
Σε ένα ήσυχο δρόμο της Μονμάρτης βρίσκεται ο κινηματογράφος με την πιο πολυτάραχη ιστορία: το Studio 28.
Είναι γνωστός ακόμη και ως ο «κινηματογράφος των αριστουργημάτων». Άνοιξε τις πύλες του το 1928 με την ταινία «Napoléon» του Abel Gance και μέχρι το 1930 είχε γίνει πολύ διάσημος.
Στις 29 Νοεμβρίου της ίδια χρονιάς στο Studio 28 έγινε η πρεμιέρα της προκλητικής ταινίας του Luis Bunuel και του Salvador Dali με τίτλο «L’Age d’or», σκοπός της οποίας ήταν να ασκήσει κριτική στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και τις αυστηρές αρχές της γύρω από τη σεξουαλικότητα.
Η ταινία προκάλεσε τέτοιο σάλο που μέσα σε μια εβδομάδα είχε απαγορευτεί. Ο κινηματογράφος λεηλατήθηκε από δεξιούς ταραχοποιούς, οι οποίοι μάλιστα κατέστρεψαν έργα τέχνης των Joan Miro, Dali, Max Ernst, Man Ray και Tanguy που υπήρχαν στην αίθουσα αναμονής.
Le Louxor
Ο κινηματογράφος Le Louxor εγκαινιάστηκε το 1921 και η εμφάνισή του ταίριαζε απόλυτα με το όνομά του. Η νέο-αιγυπτιακή πρόσοψη με τα πολύχρωμα ψηφιδωτά με φλοράλ και εξωτικά μοτίβα ζώων τραβά το βλέμμα των θεατών, καθώς εισέρχονται στο ανακαινισμένο θέατρο (άνοιξε ξανά τον Απρίλιο του 2013).
Όταν πρωτοξεκίνησε ήταν ένα από τα μεγαλύτερα σινεμά της πόλης, με 1.000 καθίσματα. Αρχικά οι προβολές του περιελάμβαναν μόνο γαλλικές και αμερικανικές ταινίες, όμως από τη δεκαετία του 1970 και μετά άρχισαν να προβάλλονται και ινδικές και αραβόφωνες ταινίες λόγω του αριθμού των μεταναστών από αυτές τις περιοχές στη γειτονιά.
Στα τέλη του 1980 το Louxor μεταμορφώθηκε σε ένα από τα μεγαλύτερα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης ομοφυλόφιλων του Παρισιού και στη συνέχεια εγκαταλείφθηκε.
