Η Κατερίνα-Καλλιστώ Γούναρη, ταξιδεύοντας στη χώρα του Σιάµ, ίσως τυχαία, ίσως από κάρµα, βρέθηκε στη διασηµότερη ασιατική γιορτή για τη γέννηση, τη φώτιση και την κοίµηση του Βούδα.
Κόντευε 06:00 όταν το φέριµποτ, γλιστρώντας σχεδόν, µας άφησε στην ήρεµη αποβάθρα του Σουρά-Τανί, νοτιοδυτικά της χώρας. Ένα γκρουπ ντόπιων έκανε το καθιερωµένο πρωινό τάι-τσι. Ήταν νωρίς και η ζέστη δεν είχε αρχίσει ακόµη. Καθίσαµε σε ένα cafe µε µεγάλες µαξιλάρες, για να απολαύσουµε ένα pancake, µιας και µεσολαβούσαν αρκετές ώρες ως την επόµενη επιβίβασή µας για τα νησιά τoυ κόλπου της Ταϊλάνδης. Ξαφνικά, παρατηρήσαµε µια περίεργη κίνηση. Ταϊλανδοί, κρατώντας φαγητά και λουλούδια, κατευθύνονταν µε αργά βήµατα προς τους βουδιστικούς ναούς της περιοχής. Κάποιοι είχαν µαζί τους κλουβιά µε πουλιά. Όσο περνούσε η ώρα, πλήθαιναν, ώσπου τελικά γέµισαν τους γύρω δρόµους. Σίγουρα επρόκειτο για µια ξεχωριστή µέρα…
Ένας «βετεράνος» ταξιδιώτης µάς πληροφόρησε σχετικά. Εκείνο το βράδυ, στην πανσέληνο του έκτου σεληνιακού µήνα, το ασιατικό ηµερολόγιο γιόρταζε τη γέννηση, τη νιρβάνα και την κοίµηση του Βούδα. Απέφυγε τη λέξη «θάνατος», καθώς θεωρείται ότι ο Βούδας δεν πέθανε, απλώς µετέβη σε ένα άλλο επίπεδο. Η µέρα αυτή λέγεται Vesakha Buddha και στα σανσκριτικά είναι το όνοµα του µήνα που αντιστοιχεί χρονικά στο διάστηµα του δικού µας Απριλίου-Μαΐου. Από τη Σρι Λάνκα ως το Νεπάλ και από την Ινδονησία ως την Κίνα, αν και µε διαφορετικό όνοµα σε κάθε χώρα, η µέρα αυτή σε κάθε βουδιστικό ναό γιορτάζεται µε ιερότητα από την αυγή ως αργά το απόγευµα. Εµείς ήµασταν ακόµη θεατές όταν οι δρόµοι στο καταµεσήµερο βάφτηκαν πορτοκαλί από το ένδυµα των βουδιστών µοναχών, που ξεκινούσαν κάτι σαν παρέλαση. Με βάρκες στην αποβάθρα έπαιρναν ευγενικά τις προσφορές των ντόπιων: φρούτα, ρύζι, χυµούς. Μην αγγίζοντας τις γυναίκες, οι µοναχοί επαιρναν τις προσφορές τους, τοποθετώντας τις σε ένα κόκκινο µαντίλι, πριν τις βάλουν στο καλάθι τους. Έπειτα, πλησίαζαν τον κόσµο, προσκαλώντας µας στο ναό για να προσευχηθούν εκείνοι για το πνεύµα µας. Έτσι, καταλάβαµε ότι κάθε ναός είναι µοναστήρι.
Αυτή η κίνηση στη βουδιστική φιλοσοφία συµβολίζει την απελευθέρωση του πνεύµατος από τα γήινα δεσµά του και, όσο και αν ακούγεται περίεργο, βιώσαµε και εµείς ένα παρόµοιο συναίσθηµα. Σουρούπωνε και ήταν πια η ώρα της επιβίβασής µας για τη συνέχεια του ταξιδιού µας. Το φεγγάρι είχε βγει. Από την αποβάθρα του Σουρά-Τανί είδαµε δεκάδες κεριά να ανάβουν στα χέρια των µοναχών και των πιστών, που, γονατιστοί, τα εναπόθεταν στο έδαφος µε ευλάβεια. Την ίδια στιγµή, κάτω από την πανσέληνο, συνέβαινε το ίδιο σε χιλιάδες ναούς της χώρας. Όπως αποµακρυνόµασταν, στα αυτιά µας έφτανε µια ψαλµωδία από πολλές φωνές, ώσπου τα φωτάκια από τα κεριά σιγά σιγά σταµάτησαν πια να φέγγουν…
Πηγή: Icons Travellers