Οι φορές που μέσα στο καταχείμωνο έχουμε ονειρευτεί εκείνη την τελευταία βουτιά στην υπέροχη παραλία του τάδε νησιού ή το υπέροχο αντίστοιχο πιάτο στο ταβερνάκι του δείνα, είναι εκείνες που ουσιαστικά κρατούν ένα νησί ζωντανό στη μνήμη μας.
Υπέροχες παραλίες και έντονη νυχτερινή ζωή σε ένα από τα πιο… extreme νησιά των Κυκλάδων!
Γιατί το κάθε νησί, πέρα από την αντικειμενική ομορφιά που αδιαμφισβήτητα διαθέτει, μας μένει για εκείνο το στοιχείο για το οποίο εμείς, εντελώς υποκειμενικά και συγκυριακά, αποφασίσαμε ότι υπερτερεί.
Παραλίες, τοπικές λιχουδιές, γραφικά καλντερίμια, καλούς δρόμους (μπαίνει στα προτερήματα) αν με ρωτήσεις τι είναι εκείνο που κρατάει την Αντίπαρο τόσο ψηλά στις εκδρομικές μου προτιμήσεις, θα σου απαντήσω δίχως φόβο και πάθος: Τίποτα από όλα αυτά. Γιατί η Αντίπαρος δεν έχει ούτε τις απέραντες αμμουδιές ούτε τα σούπερ καταγάλανα νερά να περηφανευτεί. Εντάξει, δεν είναι και Κουφονήσια.
Στην Αντίπαρο, πας για αυτό που σου βγάζει. Για εκείνο το σφηνάκι θετικής αύρας, την τζούρα από αισιόδοξη ατμόσφαιρα και τις αρκετές πιρουνιές ξέφρενης διασκέδασης. Στην Αντίπαρο, πας για την πρώτη εκείνη ανάσα που παίρνεις μόλις η παντόφλα από την Πούντα της Πάρου, δέσει στο νησί.
Παίρνω την πάσα εδώ, και περνάω στην πρώτη συμβουλή για τους αρχάριους σχετικά με το νησί που λέγεται Αντίπαρος.
Κατά παράδοση, φτάνουμε στο νησί τις πρώτες πρωινές ώρες έτσι ώστε να αφήσουμε πράγματα και να πεταχτούμε για ένα-δύο-τρία-πέντε-δέκα σφηνάκια για το καλωσόρισμα στο νησί. Φήμες θέλουν κάποιους να μην αφήνουν καν τα πράγματα στο δωμάτιο (δεν είμαι τόσο ανυπόμονη, μην κοιτάς προς το μέρος μου).
Πριν περάσουμε στα ειδικά, να μιλήσουμε λίγο για τα γενικά. Για αυτά που θα σου συμβούν δηλαδή, σχεδόν αμέσως μόλις θα πατήσεις το πόδι σου εκεί. Μην τρομάζεις, αλλά είσαι δεν είσαι, θα γίνεις ψεύτης.
Τα τέσσερα ψέμματα της Αντιπάρου, είναι τα εξής:
– Του χρόνου, θα πάω σε άλλο νησί. Εδώ, ένα inside hashtag που υποσχέθηκα: #κλισεΝικολας
– Δεν θα πιω σήμερα.
– Αύριο, φεύγω.
– Σήμερα, είσαι πολύ όμορφος/η.
Η Αντίπαρος είναι αυτό που λέμε το νησί που θα κάνεις τη νύχτα μέρα. Να σημειώσω εδώ πως δεν πρόκειται για κάποιο υπονοούμενο ότι στο νησί παίζει ελληνικά. Ωστόσο επειδή ανέλαβα το έργο να σου γνωρίσω στο νησί πρέπει να το κάνω σωστά. Γι αυτό συνεχίζουμε με τον εξής απαράβατο νόμο: Πριν καν κάνεις την πρώτη σου βουτιά σου, οφείλεις να κάνεις το πρώτο σου μεθύσι (με την καλή έννοια).
Για κοκτέιλ, στο Boogaloo ή το Tabula Rasa. Για σφηνάκια -και κοπάνημα αλά Venue- στο Τζίτζικα, για μπύρα και παλιό καλό ροκ στο Doors. Η βραδινή ζωή της Αντιπάρου, η οποία ανανεώνεται με τα χρόνια (δεν ξέρω αν αυτή θεωρείται καλή εξέλιξη) τα έχει όλα και συμφέρει.
Sos νούμερο 1: Το τοπικό σφηνάκι.
Το σφηνάκι βότκα-μέλι-σταφύλι είναι για την Αντίπαρο ό,τι και η μαστίχα για τη Χίο. Ντροπή να μην το δοκιμάσεις, ντροπή να μην το ξέρεις. Αναζήτησέ το στον Τζίτζικα.
Μόλις το ρολόι δείξει 4 το ξημέρωμα, τα πάντα στο νησί ηρεμούν. Είπα τα πάντα; Γράψε λάθος. Ο δρόμος προς την ντίσκο La Luna, είναι μακρύς αλλά υπέροχος.
Βουτιές βγαλμένες από όνειρο στις 10 πιο όμορφες παραλίες των Κυκλάδων!
Η συμβουλή για την επίσκεψή σου στο σύμβολο του νησιού είναι να περπατήσεις το χωμάτινο δρόμο. Τα μηχανάκια και οι γουρούνες δεν ενδείκνυνται αφενός γιατί έχεις πιει και αφετέρου γιατί θα πιεις και άλλο. Ωστόσο, πέρα από το θέμα ασφάλειας, η διαδρομή είναι χωρίς υπερβολή, υπέροχη. Γίνεσαι ένα με τις υπόλοιπες παρέες. Παίρνεις αγκαλιά το κορίτσι που γνώρισες πριν λίγες ώρες ή σταμπάρεις ποιο θα ήθελες να είναι εκείνο που θα χαζέψετε μαζί την ανατολή.
Sos νούμερο 2: Στην La Luna, προτίμησε την μπύρα.
Η ντίσκο αυτή δεν θυμίζει καμιά ντίσκο. Θα με θυμηθείς όταν δεις τον πιο σοβαρό της παρέας να χορεύει με χέρια και πόδια ανοιχτά (στείλε κανένα βίντεο).
Μην το ξεχάσω: Η Αντίπαρος αξίζει να πας με παρέα, όχι ζευγάρι. Όχι ότι θα γίνει κάτι αν πάτε οι δυο σας με το κορίτσι σου αλλά είναι κάπως κρίμα να την έχεις στο μυαλό σου ως το νησί των ήρεμων διακοπών.
Όποια ώρα και αν αποφασίσεις να επιστρέψεις, θα πεινάς. Στοίχημα.
Όπως ανεβαίνεις τον κεντρικό, στο αριστερό σου χέρι, θα βρεις ένα καφενείο. Η κυρία Ποθητή θα σε περιμένει με το τηγάνι αναμμένο και έτοιμο να σου ετοιμάσει τις καλύτερες κρέπες.
Αν θες κάτι πιο σφολιατοειδές, τότε ο πρώτος φούρνος (ο μικρός) από την πλευρά του λιμανιού, είναι ο τελευταίος σου προορισμός πριν το δωμάτιο. Πάρε κρουασάν ζαμπόν τυρί. Ξανά και ξανά.
Όταν μεσημεριάσει κάπως, και ξυπνήσεις, και ξαναπεινάσεις, εδώ είμαστε.
Στη Μαργαρίτα για ομελέτες, στην Ελιά για pancakes , στον Παπαγάλο για κρέπες. Γενικά, από πρωινό δεν πρόκειται να ταλαιπωρηθείς. Θα βρεις. Και μάλιστα, σε αρκετά οικονομικές τιμές.
Ήρθε η ώρα για παραλίες -επιτέλους.
Αν δεν έχεις μεταφορικό μέσο, τότε η παραλία της Ψαραλυκής, είναι αυτό που σου πρέπει. Ρηχή και πεντακάθαρη. Μυρίζει έντονα αλάτι, αλλά ξεπέρασέ το. Αξίζει.
Αν τώρα έχεις, πάμε στα πιο μακρινά.
Μεγάλος Σωρός για περισσότερο κόσμο, μικρός για πιο πριβέ καταστάσεις.
Στα Λιβάδεια, αν είσαι του surf και στη Φανερωμένη και τον Άγιο Σώστη αν θέλεις λίγο να παιδευτείς στην μετακίνηση αλλά να αξίζει τον κόπο.
Στην παραλία του κάμπινγκ εάν έχεις σκοπό να κάνεις μπάνιο χωρίς μαγιό και λοιπά περιττά υφάσματα.
Όπου και αν καταλήξεις, έχε υπόψη σου ότι οι παραλίες δεν είναι οργανωμένες. Αλλά εντάξει, αν διαθέτεις, κάπου θα βρεις να στηρίξεις την ομπρέλα σου. Παίρνεις το βιβλιαράκι σου, ίσως από το second hand βιβλιοπωλείο στο κέντρο του νησιού. Και αράζεις.
Κλείνουμε το κεφάλαιο παραλίες με κάτι πιο μεγάλο που είναι το πολύ για μία με δύο φορές -δεν μπορείς να ξυπνήσεις πρωί να προλάβεις το δρομολόγιο όχι τίποτα άλλο.
Βόλτα με καραβάκι ή καγιάκ στο Δεσποτικό απέναντι από το νησί. Κάτι σαν μονοήμερη στον παράδεισο.
Επειδή με τη θάλασσα και τον ήλιο η πείνα και η ανάγκη για ουζάκι είναι επιτακτική, μάλλον, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για φαγητό.
Στο Περαματάκι για σπιτική κοτόπιτα. Τον Ντάμη και την Κληματαριά για να φας καλά και φθηνά -αρκετά. Και τα τρία έχουν αυλή και τα τρία έχουν ούζο.
Στον Σταθερό και το Γιώργη θα φας μαμαδίστικα ενώ κάνε και μία βόλτα από τον Καπετάν Πιπίνο για ψαράκι.
Στο Lollos να πας αν είσαι έτοιμος να φας σπιτική ιταλική πίτσα παρέα με τον Τομ Χανκς. Στην υπερυψομένη βεραντούλα του μπροστά το λιμάνι, θα φας σαν Ιταλός και θα πιεις σαν Έλληνας. Και σχεδόν σε ακούω να ζητάς γλυκό.
Στην ίδια φάση είμαστε.
Στο Vicky’s και το Ασπρονήσι για παγωτό και στο Ζαχαροπλαστείο απέναντι από το Ρακίδιο για πορτοκαλόπιτα. Συγχώρεσέ με αλλά δεν θυμάμαι το όνομα. Αλλά μιας και το ανέφερα το Ρακίδιο, δώστου μία ευκαιρία στο φαγητό. Δεν είναι καθόλου κακό για μέσα στον κέντρο.
Μία βόλτα στο νησί μετά το φαγητό λίγο πριν δύσει ο ήλιος, επιβάλλεται. Περπάτησε λίγο τα γραφικά στενάκια και κατευθύνσου προς το Σπήλαιο.
Έχει 400 σκαλιά, αλλά οι σταλακτίτες και οι σταλαγμήτες θα χαρούν να τους φωτογραφήσεις.
Μην το ξεχάσω: Το ηλιοβασίλεμα, θα το δεις στο Σιφνέικο.
Sos νούμερο 3: Μία βραδιά στον Κινηματογράφο.
Κάποτε ο γραφικός θερινός του νησιού έπαιζε μόνο Μανταλένα. Κάθε βράδυ την ίδια ώρα. Τώρα, το έχει γυρίσει στο πιο σινεφίλ. Ωστόσο εσύ να πας για τη χαλάρωση. Σημειωτέον, η είσοδος, είναι ελεύθερη.
Πριν φτάσουμε προς το τέλος, να μιλήσουμε λίγο για τη διαμονή σου.
Σε περίπτωση που δεν προτιμήσεις το δημοφιλές κάμπινγκ του νησιού, υπάρχουν αρκετά καταλύματα για όλα τα γούστα. Από δωμάτια μέχρι -προσφάτως- υπερπολυτελή μεν εναλλακτικά δε ξενοδοχεία.
Το Beach House στο Απάντημα, στο δρόμο προς Άγιο Γεώργιο είναι το καινούριο στολίδι του νησιού. Η ομάδου του Αθηναϊκού Nixon Bar στο Μεταξουργείο ανέλαβε την μπάρα και το εστιατόριό του ενώ τα διάφορα events με yoga και pilates, δίνουν και παίρνουν.
Επειδή είναι κρίμα να ξεχάσω το μέρος που κάθε φορά μου προσφέρει στέγη και την υπέροχη ταρατσούλα του, αν θέλεις κάτι πιο απλό, να προτιμήσεις τη Μανταλένα. Και αν είστε και μεγάλη παρέα, ζητήστε τα δωμάτιά σας στην ταράτσα της. Είναι υπέροχη.
Για οποιαδήποτε άλλη πληροφορία, στείλε μου μήνυμα, γράμμα, σχόλιο. Πού θα πάει κάποιο θα δω.
Τελευταία Συμβουλή: Όποιος σου πει ότι η Αντίπαρος είναι η νέα Μύκονος και μπλιαχ, υπενθύμισέ του σε παρακαλώ ότι σε κάθε νησί μπορείς να περάσεις είτε σαν βασιλιάς είτε σαν κάγκουρας. Its up to you.
