Είναι από εκείνα τα χωριά που μπορεί να μην έχουν το… όνομα, όμως όπως γρήγορα αντιλαμβάνεσαι αν του αφιερώσεις λίγο χρόνο, έχει τη χάρη!
Από την Τίτη Βελοπούλου ([email protected]) 
Photos: #idiscover.gr
Ένα τέτοιο είναι και ο Κόρωνος ή αλλιώς το χωριό της σμυρίδας (οι κάτοικοι ασχολούνταν με την εξόρυξη της)! Κρυμμένος από τα βλέμματα των πειρατών, ο οικισμός είναι χτισμένος κλιμακωτά σε υψόμετρο μεταξύ των 500 -600 μ. μέσα σε λαγκαδιά που σχηματίζεται ανάμεσα σε μια πλαγιά (στον οδικό άξονα Απειράνθου – Απόλλωνα.)
Και ενώ από τον κεντρικό δρόμο τίποτα δεν σε κάνει να το επισκεφθείς, αν είσαι από τους τολμηρούς και ξεκινήσεις την κατάβαση (102 είναι συνολικά τα σκαλοπάτια) θα ανακαλύψεις μικρές εκπλήξεις και γνήσιους ανθρώπους που θα σε κερδίσουν με τη φιλοξενία τους! Ένας τέτοιος ο κος Μιχάλης! Τον παράδεισό του δεν γίνεται να μην τον προσέξετε καθώς πρόκειται για ένα καθόλα σουρεάλ σκηνικό σε ένα σοκάκι του χωριού με ένα αυτοσχέδιο… roof garden και ένα παγκάκι που σε καλεί να ξαποστάσεις…
Οι “πινακίδες” γραμμένες με ορθογραφικά λάθη αποπνέουν μια παιδικότητα (άλλωστε ήταν η ιδέα των εγγονών του Μιχάλη και Παναγιώτη) και μια ανεπιτήδευτη φιλοξενία! Θα τον δείτε σύντομα να ξεπροβάλλει όσο εσείς φωτογραφίζετε τον… “λεφκό ίκο” για να σας προσφέρει δροσερό νεράκι, “βε σε” -για τους επισκέπτες- αλλά και χρήσιμες πληροφορίες για το χωριό! Έτσι κάπως γεύτηκα κι εγώ τη φιλοξενία αυτού του sui generis Ναξιώτη και συνέχισα για την πλάτσα όπου εκεί θα αναζητούσα τη φημισμένη ταβέρβα της Ματίνας!
Το κυκλαδίτικο αυστηρό και ταυτόχρονα εκτυφλωτικό λευκό από τα λιθόστρωτα σοκάκια και τα σπίτια με τις περίτεχνες καμάρες, δίνουν ξαφνικά τη θέση τους σε ένα καταπράσινο κήπο, την Πλάτσα! Μια γραφική πλατεία με κληματαριές και λουλούδια αποτελεί όαση για τον διψασμένο ανυποψιάστο τουρίστα που φτάνει εκεί… Με μια τεράστια αγκαλιά, γλυκό του κουταλιού βύσσινο και ρακή με υποδέχτηκε η Ματίνα που σε πείσμα των καιρών συνεχίζει εδώ και δεκαετίες να δίνει ζωή στο χωριό και να φιλεύει τους περαστικούς όχι μόνο με τις σπιτικές νοστιμίες της (όλες φτιαγμένες με μεράκι από δικά τους ντόπια προϊόντα του κήπου), αλλά και με γνήσια φιλοξενία… Μια όαση όχι μόνο δροσιάς, αλλά και αισιοδοξίας για ανθρωπιά στους καιρούς που ζούμε…
Tip: Περάστε από την εκκλησία της Αγίας Μαρίνας! Στην πλακόστρωτη αυλή της μπορείτε να ξεκουραστείτε κάτω από έναν τεράστιο αιωνόβιο πλάτανο ή στις μαρμάρινες κερκίδες!
