Μια πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα που έγινε στις ΗΠΑ είχε μάλλον απροσδόκητα αποτελέσματα, αφού κατά την οποία σχεδόν οι μισοί άνδρες που ερωτήθηκαν πιστεύουν ότι θα μπορούσαν να προσγειώσουν με ασφάλεια ένα επιβατικό αεροπλάνο. Οι ειδικοί ωστόσο διαφωνούν.
Φανταστείτε το εξής: Κάθεστε άνετα στη θέση σας ταξιδεύοντας προς τον προορισμό σας όταν η φωνή μιας αεροσυνοδού ξεσπά τη σιωπή και λέει ότι οι δύο πιλότοι έπαθαν κάτι και είναι ανίκανοι να προσγειώσουν το αεροπλάνο και ρωτούν αν υπάρχουν επιβάτες που θα μπορούσαν να προσγειώσουν το αεροπλάνο με τη βοήθεια του ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας.
Αν και εσύ νομίζεις ότι μπορείς να το διαχειριστείς, δεν είσαι μόνος. Τα αποτελέσματα της έρευνας που δημοσιεύθηκαν δείχνουν ότι περίπου το ένα τρίτο των ενηλίκων Αμερικανών πιστεύει ότι θα μπορούσε να προσγειώσει με ασφάλεια ένα επιβατικό αεροσκάφος με την καθοδήγηση του ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας! Μάλιστα μεταξύ των ανδρών ερωτηθέντων, το επίπεδο εμπιστοσύνης αυξήθηκε σε σχεδόν 50%!
Μπορεί ένα άτομο χωρίς προηγούμενη εκπαίδευση απλώς να καθοδηγήσει το αεροπλάνο και τους επιβάτες του σε ένα ομαλό touchdown;
Όλοι μπορεί να έχετε ακούσει μια ιστορία με κάποιον επιβάτη που έσωσε μια πτήση που ο πιλότος δεν ανταποκρίθηκε. Για παράδειγμα, πέρυσι, ο Ντάρεν Χάρισον κατάφερε να προσγειώσει ένα δικινητήριο αεροσκάφος στη Φλόριντα – αφού ο πιλότος λιποθύμησε – με την καθοδήγηση ενός ελεγκτή εναέριας κυκλοφορίας που ήταν επίσης εκπαιδευτής πτήσης. Ωστόσο, τέτοια περιστατικά τείνουν να συμβαίνουν σε μικρά, απλά αεροσκάφη. Το να πετάς με ένα πολύ μεγαλύτερο και βαρύτερο εμπορικό τζετ είναι ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα.
Δεν μπορείς πάντα να βασίζεσαι στον αυτόματο πιλότο
Ένας πιλότος ξοδεύει περίπου το 90% του χρόνου του παρακολουθώντας τα συστήματα αυτόματου πιλότου και διασφαλίζοντας ότι όλα λειτουργούν όπως προβλέπεται. Το άλλο 10% δαπανάται για τη διαχείριση προβλημάτων, την τροχοδρόμηση, την απογείωση και την προσγείωση.
Οι απογειώσεις και οι προσγειώσεις είναι αναμφισβήτητα οι πιο δύσκολες εργασίες που εκτελούν οι πιλότοι και εκτελούνται πάντα χειροκίνητα. Μόνο σε πολύ λίγες περιπτώσεις, και σε λίγα μοντέλα αεροσκαφών, ένας πιλότος μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτόματο πιλότο για να προσγειώσει το αεροσκάφος. Αυτή είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.
Για την απογείωση, το αεροσκάφος πρέπει να αυξήσει την ταχύτητα έως ότου τα φτερά μπορούν να δημιουργήσουν αρκετή ανύψωση για να το τραβήξουν στον αέρα. Ο πιλότος πρέπει να δίνει μεγάλη προσοχή σε πολλαπλά όργανα και εξωτερικές ενδείξεις, ενώ διατηρεί το αεροσκάφος κεντραρισμένο στον διάδρομο μέχρι να φτάσει την ταχύτητα αποβίβασης.
Μόλις μεταφερθούν στον αέρα, πρέπει να συντονιστούν με τον έλεγχο εναέριας κυκλοφορίας, να ακολουθήσουν μια συγκεκριμένη διαδρομή, να τραβήξουν το σύστημα προσγείωσης και να διατηρήσουν μια ακριβή ταχύτητα και κατεύθυνση ενώ προσπαθούν να ανέβουν.
Η προσγείωση είναι ακόμη πιο περίπλοκη και απαιτεί ακριβή έλεγχο της κατεύθυνσης και του ρυθμού καθόδου του αεροσκάφους.
Για να προσγειωθεί επιτυχώς , ένας πιλότος πρέπει να διατηρήσει την κατάλληλη ταχύτητα, ενώ ταυτόχρονα διαχειρίζεται τη διαμόρφωση του εργαλείου και του πτερυγίου, τηρεί τους κανονισμούς εναέριας κυκλοφορίας, επικοινωνεί με τον έλεγχο εναέριας κυκλοφορίας και συμπληρώνει μια σειρά από έντυπες και ψηφιακές λίστες ελέγχου.
Μόλις το αεροσκάφος πλησιάσει τον διάδρομο προσγείωσης, πρέπει να κρίνουν με ακρίβεια το ύψος του, να μειώσουν την ισχύ του και να προσαρμόσουν τον ρυθμό καθόδου – διασφαλίζοντας ότι προσγειώνονται στη σωστή περιοχή του διαδρόμου.
Στο έδαφος, θα χρησιμοποιήσουν τα φρένα και την αντίστροφη ώθηση για να σταματήσουν πλήρως το αεροσκάφος πριν τελειώσει ο διάδρομος. Όλα αυτά γίνονται μέσα σε λίγα λεπτά.
Τόσο η απογείωση όσο και η προσγείωση είναι πολύ γρήγορες, τεχνικές και απαιτούν συγκέντρωση για ένα ανεκπαίδευτο άτομο για να τις κατανοήσει. Απαιτούν επίσης μια σειρά από δεξιότητες που αποκτώνται μόνο μέσω εκτεταμένης εκπαίδευσης, όπως η κατανόηση των πληροφοριών που παρουσιάζονται σε διαφορετικούς μετρητές και η ικανότητα συντονισμού των χεριών και των ποδιών κάποιου με συγκεκριμένο τρόπο.
Εκπαίδευση πιλότου
Το ταξίδι από τον μαθητή στον εμπορικό πιλότο είναι μακρύ. Συνήθως ξεκινά με μια άδεια αναψυχής, ακολουθούμενη από μια ιδιωτική άδεια και στη συνέχεια μια εμπορική άδεια (που τους επιτρέπει να πετούν επαγγελματικά).
Ακόμη και πριν μπει στο πιλοτήριο, ο μαθητής πρέπει να μελετήσει αεροδυναμική, αεροπορικό δίκαιο και κανόνες πτήσης, μετεωρολογία, ανθρώπινους παράγοντες, πλοήγηση, συστήματα αεροσκαφών και επιδόσεις και σχεδιασμό πτήσης. Πρέπει επίσης να αφιερώσουν χρόνο μαθαίνοντας για το συγκεκριμένο αεροσκάφος που θα πετάξουν. Μόλις κατανοηθούν τα βασικά, ένας εκπαιδευτής παίρνει τους μαθητευόμενους για εκπαίδευση. Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της εκπαίδευσης διεξάγεται σε μικρά, ελαφριά αεροσκάφη – με έναν προσομοιωτή που εισάγεται σύντομα προς το τέλος. Κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος, κάθε ελιγμός ή ενέργεια επιδεικνύεται από τον εκπαιδευτή πριν ο μαθητής το επιχειρήσει. Η προσπάθειά τους μπορεί να προσαρμοστεί, να διορθωθεί ή ακόμα και να τερματιστεί νωρίς σε κρίσιμες καταστάσεις.
Τα πρώτα 10 έως 15 μαθήματα επικεντρώνονται στην απογείωση, την προσγείωση, τον βασικό έλεγχο κατά την πτήση και τη διαχείριση έκτακτης ανάγκης. Όταν οι μαθητές είναι έτοιμοι, τους επιτρέπεται να «πάνε μόνοι» – όπου πραγματοποιούν μια πλήρη πτήση μόνοι τους. Αυτό είναι ένα μεγάλο ορόσημο. Μετά από χρόνια εμπειρίας, είναι έτοιμοι να μεταβούν σε ένα εμπορικό αεροσκάφος.
Σε αυτό το σημείο μπορεί να είναι σε θέση να απογειωθούν και να προσγειωθούν αρκετά καλά, αλλά θα εξακολουθήσουν να υποβάλλονται σε εκτενή εκπαίδευση ειδικά για το αεροσκάφος που πετούν, συμπεριλαμβανομένων ωρών προηγμένης θεωρίας, δεκάδων συνεδριών προσομοιωτών και εκατοντάδων ωρών πραγματικής εκπαίδευσης αεροσκαφών (οι περισσότερες εκ των οποίων γίνεται με επιβάτες επί του σκάφους).
Έτσι, αν δεν έχετε μάθει ποτέ καν τα βασικά της πτήσης, οι πιθανότητές σας να προσγειώσετε επιτυχώς ένα επιβατικό αεροσκάφος με τη βοήθεια του ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας είναι σχεδόν μηδενικές για να μην πούμε μηδενικές.
Ωστόσο, το να πετάς είναι μια δεξιότητα όπως κάθε άλλη
Η εκπαίδευση στην αεροπορία έχει απλουστευτεί με την εμφάνιση υπολογιστών προηγμένης τεχνολογίας, εικονικής πραγματικότητας και παιχνιδιών προσομοίωσης πτήσης, όπως το Flight Simulator και το X-Plane της Microsoft .Οποιοσδήποτε μπορεί τώρα να δημιουργήσει έναν προσομοιωτή πτήσης επιτραπέζιου υπολογιστή. Στην ιδανική περίπτωση, μια τέτοια ρύθμιση θα πρέπει επίσης να περιλαμβάνει τα βασικά φυσικά χειριστήρια που βρίσκονται σε ένα πιλοτήριο, όπως ζυγό ελέγχου, τεταρτημόριο γκαζιού και πεντάλ.Οι προσομοιωτές πτήσης παρέχουν ένα καθηλωτικό περιβάλλον στο οποίο οι επαγγελματίες πιλότοι, οι μαθητές και οι λάτρεις της αεροπορίας μπορούν να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους. Έτσι, αν πιστεύετε πραγματικά ότι θα μπορούσατε να ταιριάξετε με έναν επαγγελματία, σκεφτείτε να δοκιμάσετε τις δυνάμεις σας σε έναν τέτοιο. Σχεδόν σίγουρα δεν θα μπορέσετε να προσγειώσετε ένα πραγματικό επιβατικό αεροπλάνο μέχρι το τέλος του – αλλά τουλάχιστον θα έχετε μια εικόνα και θα μπορείτε να κάνετε μια σωστή εκτίμηση για τις δεξιότητες που διαθέτουν οι πιλότοι.
Δείτε επίσης
