Φωτογραφική βόλτα στο φθινοπωρινό ΒελιγράδιΚάστρα και ποταμοί, σκάκι και παρατημένα τουριστικά τρενάκια, σαιζλόνγκ που παγώνουν πλάι στην όχθη, χαλάσματα και οάσεις σε απόσταση αναπνοής.
Το Βελιγράδι μας μάγεψε σε κάθε βήμα, και η φωτογραφική μας μηχανή, εξίσου μαγεμένη, σας μεταφέρει τις εντυπώσεις μας.
Από την «καστροπολιτεία» του Kalemegdan και τις όχθες του Δούναβη και του Σάβα, μέχρι τα πλακόστρωτα καλντερίμια και τις μποέμ γειτονιές, και από τις «δυτικές» λεωφόρους ως τα «τριτοκοσμικά» χαλάσματα, θεόρατες μνήμες του πολέμου, το Βελιγράδι μάς βομβάρδισε με εικόνες.
Ακολουθήστε μας σε μια περιήγηση μέσα από καθημερινά στιγμιότυπα της πόλης και συνεχίστε για περισσότερο υλικό στο Photo Gallery του δημοσιεύματος.
Δεν θα μπορούσαμε παρά να ξεκινήσουμε από την ακρόπολη του Βελιγραδίου, το αχανές Kalemegdan, μέσα στο οποίο (κάθε άλλο παρά) στριμώχνονται ναοί, μεσαιωνικά οχυρά, μουσεία και καταπράσινοι κήποι. Και κάπου εκεί, στην άκρη του, η θέα προς την συμβολή των δύο ποταμών, με την επιβλητική ομίχλη να αιωρείται από πάνω της.
5 μεγάλα ταξίδια ζωής κάτω από 1.500€!
Το τουριστικό τρενάκι περιμένει υπομονετικά παρκαρισμένο να έρθει ξανά η Άνοιξη – ή απλώς να βγει ο ήλιος- για να ξαναρχίσει τις βόλτες του ανάμεσα στα αξιοθέατα.
Κι όταν τελικά ο ήλιος βγαίνει, οι οικογένειες επιστρέφουν στο πράσινο.
Το ίδιο και οι «παλαιότεροι» κάτοικοι της πόλης, που σπεύδουν για μια παρτίδα σκάκι στο παγκάκι.
Εκεί πιο δίπλα, το Στρατιωτικό Μουσείο παρατάσσει τανκς, ερπύστριες, οβίδες και άλλες δυσάρεστες μνήμες από το παρελθόν, που στόχο έχουν, ευτυχώς ή δυστυχώς, να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούριοι.
Αφήνουμε πίσω το φρούριο της πόλης και κατηφορίζουμε από τον πεζόδρομο της Knez Michailova προς την μποέμ γειτονιά της Skardarska, με τα γραφικά στενάκια που ξεκινούν κατά μήκος του όμορφου πλακόστρωτου. Εδώ θα βρείτε παραδοσιακά σπιτάκια, όμορφα μπαλκόνια και την αίσθηση της φιλόξενης βαλκανικής γειτονιάς.
Τα «κρυμμένα»: 8 χωριά στα ορεινά της Στερεάς Ελλάδας
Στην καρδιά της πόλης, ο Ναός του Αγίου Σάββα κλέβει τις εντυπώσεις χάρη στο λευκό του χρώμα και τον όγκο του – πρόκειται για τον μεγαλύτερο ορθόδοξο ναό του κόσμου, που χτίζεται εδώ και δεκαετίες και δεν μένει παρά να διαμορφωθεί το εσωτερικό του – παρ’ όλα αυτά είναι επισκέψιμος.
Τραγική ειρωνεία μπροστά στα ανθρώπινα σχέδια για την κατασκευή τέτοιων μεγαλειωδών κτιρίων είναι η παρουσία των χαλασμάτων του πολέμου λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά απ’ τον ναό. Ο αμερικανικός βομβαρδισμός πριν μια δεκαετία ερείπωσε την περιοχή και το οικοδομικό τετράγωνο των (πρώην) κυβερνητικών υπηρεσιών έμεινε έτσι, σε μνήμη της πολεμικής παράνοιας.
Κι όλα αυτά τα χαλάσματα σε κάνουν να σκεφτείς πόσο παράταιρη είναι η ανθρώπινη δράση σε έναν τόπο σαν κι αυτόν. Σε μια ηρεμία σαν κι αυτήν, που επιβάλλει η όχθη του ποταμού.
…Την οποία μπορείς να απολαύσεις, χειμώνα-καλοκαίρι, από το τεχνητό νησί της πόλης, που τους ζεστούς μήνες σφύζει από ζωή, από λουόμενους και ξενύχτηδες, ενώ αυτή την περίοδο το προτιμούν όσοι είναι λάτρεις της μελαγχολίας.
