Στη λίστα της UNESCO με τα πολιτιστικά τοπία (cultural landscapes) εντάσσεται εδώ και λίγους μήνες το Ζαγόρι.
Η υποψηφιότητα του πολιτιστικού τοπίου του Ζαγορίου είχε κατατεθεί από το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού στο Κέντρο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Είναι μάλιστα η πρώτη φορά που εγγράφεται στον σχετικό κατάλογο ένα πολιτιστικό αγαθό, το οποίο αποτελεί δείγμα της νεότερης πολιτιστικής μας κληρονομιάς, καθώς όλες οι μέχρι σήμερα ελληνικές εγγραφές αφορούσαν σε αγαθά της Αρχαιότητας ή του Βυζαντίου.
Ο φάκελος υποψηφιότητας περιελάμβανε όλα τα απαραίτητα κεφάλαια που αναδεικνύουν την εξέχουσα οικουμενική αξία του πολιτιστικού τοπίου του Ζαγορίου, εκτενείς αναφορές για τη βιοποικιλότητα, την πανίδα και τη χλωρίδα του τόπου, το ξεχωριστό φυσικό περιβάλλον με τα ποτάμια, τη χαράδρα του Βίκου και τους ιδιαίτερους γεωλογικούς σχηματισμούς. Περιλαμβάνονταν ακόμα κεφάλαια που αναφέρονται στην ιστορική αναδρομή της περιοχής, με έμφαση στον 17ο και 18ο αιώνα, στην πλούσια αρχιτεκτονική κληρονομιά που εναρμονίζεται με το φυσικό περιβάλλον, καθώς και στα μνημεία όλων των εποχών.
Σχετικά με την εξέλιξη η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη μεταξύ άλλων ανέφερε, ότι «Ο διεθνής οργανισμός αναγνώρισε την εξέχουσα οικουμενική αξία της αρχιτεκτονικής των Ζαγοροχωρίων» ενώ επισήμανε ότι «Η εγγραφή του Ζαγορίου στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, στο πλαίσιο της 46ης Συνόδου της Επιτροπής Παγκόσμιας Κληρονομιάς στο Ριάντ, αποτελεί πρόσκληση και υποχρέωση της χώρας μας να διατηρήσει και να προστατεύσει αλώβητη αυτήν την κληρονομιά, που πλέον καθίσταται παγκόσμια».
Χαρακτηριστικά στο site της UNESCO αναφέρεται για το Ζαγόρι και τη σχετικά διάκριση:
Σε ένα απομακρυσμένο αγροτικό τοπίο στη βορειοδυτική Ελλάδα, μικρά πέτρινα χωριά γνωστά ως Ζαγοροχώρια εκτείνονται κατά μήκος των δυτικών πλαγιών του βόρειου τμήματος της οροσειράς της Πίνδου. Αυτά τα παραδοσιακά χωριά, που συνήθως οργανώνονται γύρω από μια κεντρική πλατεία που περιέχει έναν πλάτανο και περιβάλλονται από ιερά δάση που διατηρούν οι τοπικές κοινότητες, παρουσιάζουν μια παραδοσιακή αρχιτεκτονική προσαρμοσμένη στην τοπογραφία του βουνού. Ένα δίκτυο από πέτρινα τοξωτά γεφύρια, πέτρινα λιθόστρωτα μονοπάτια και πέτρινες σκάλες που ένωναν τα χωριά σχημάτισαν ένα σύστημα που χρησίμευε ως πολιτική και κοινωνική ενότητα που συνέδεε τις κοινότητες της λεκάνης απορροής του ποταμού Βοϊδομάτη.
Δείτε επίσης
