Το τρίπτυχο που ανταποκρίνεται επάξια στις προσδοκίες κάθε ταξιδιώτη, σε κάθε περίσταση και κάθε εποχή του χρόνου. Ανείπωτη ομορφιά, γραφικά σπιτάκια, λιθόστρωτα καλντερίμια, τρεχούμενα νερά, απότομες χαράδρες, κατάφυτες διαδρομές στην καρδιά του Μαινάλου, στην Ορεινή Αρκαδία συνθέτουν το ακαταμάχητο “πακέτο” των πιο ξακουστών προορισμών της Πελοποννήσου κυρίως για τον χειμώνα. Ο λόγος φυσικά για τη Δημητσάνα, τη Στεμνίτσα και τη Βυτίνα, όπου θα φτάσετε άνετε και εύκολα με το αυτοκίνητό σας, κατά μέσο όρο σε 2,5 μόλις ώρες από την Αθήνα και μπορείτε είτε να μείνετε σε ένα από τα χωριά ή αν έχετε περισσότερο χρόνο να κάνετε μια υπέροχη συνδυαστική εκδρομή!
Δημητσάνα
Η Δημητσάνα είναι το κατάλληλο σκηνικό για να πλάσεις νουάρ ιστορίες… παρότι το ρολόι του χωριού, που χτυπάει αδιάκοπα όλο το εικοσιτετράωρο ανά μισή ώρα, σε βγάζει από τις φαντασιακές περιπέτειές σου.about:blank
Η ομίχλη από το φαράγγι του Λούσιου ανεβαίνει προς το χωριό. Τα πέτρινα σπίτια με τα κόκκινα κεραμίδια φαίνονται όλο και πιο αχνά, ενώ το μόνο που ακούγεται είναι ο αέρας που χτυπάει δεξιά και αριστερά πάνω στα βράχια στην είσοδο του φαραγγιού του Λούσιου.
Η καρδιά του χωριού
Ενας κεντρικός δρόμος με μαγαζιά, καφενεία και κίνηση είναι αυτός που χωρίζει το χωριό στα δύο. Πάνω σε αυτόν συγκεντρώνεται όλη η ζωή του οικισμού. Από τον φούρνο στην αρχή μέχρι τον ξενώνα και το μαγαζί με τα παραδοσιακά προϊόντα στη μέση ή τις ταβέρνες και τα καφέ προς το τέλος. Στους πίσω δρόμους, η ατμόσφαιρα είναι πιο ήσυχη και τα βράδια ρομαντική.
Οι μεγαλύτεροι κάθονται στο παραδοσιακό καφενείο για πρωινό καφέ, το μίνι μάρκετ παραλαμβάνει τις προμήθειες της εβδομάδας, οι υπόλοιποι πηγαινοέρχονται από το ένα μαγαζί στο άλλο για την «καλημέρα», που θα κάνει την ώρα να περάσει πιο γρήγορα.
Σαν διαφήμιση του ΕΟΤ για τα ελληνικά χωριά (και η αλήθεια είναι ότι εταιρεία κινητής τηλεφωνίας ήταν αυτή που επέλεξε την περιοχή για να γυρίσει διαφημιστικά σποτ). Σχεδόν όλοι όσοι διατηρούν επιχείρηση είναι νέοι.
Ντόπιοι που έμειναν, που έφυγαν και ξαναγύρισαν, ξένοι που αγάπησαν τη Δημητσάνα και έφεραν τη ζωή τους εδώ, στην καρδιά του όρους Μαίναλο, στα 960 μ. υψόμετρο. Περαστικοί, πούλμαν με εκδρομείς που οδεύουν προς τις σημαντικές μονές της περιοχής και πολυμορφικά αυτοκίνητα, γεμάτα εξοπλισμό extreme sports για όσους πηγαίνουν στον Λούσιο ποταμό, διαταράσσουν συχνά, αλλά μόνο για λίγο, την ησυχία του κεντρικού δρόμου.
Βόλτες και βαθιές ανάσες
Η Δημητσάνα είναι γεμάτη από παλιά πέτρινα σπίτια. Τα περισσότερα από αυτά δεν έχουν αφεθεί στην τύχη τους, αλλά έχουν ανακαινιστεί και έχουν γίνει κατοικίες και ξενώνες. Στα στενάκια της, το σκούρο γκρι της πέτρας κάνει αντίθεση με τα κόκκινα κεραμίδια.
Από την ιστορική βιβλιοθήκη του χωριού μέχρι το σπίτι του Παλαιών Πατρών Γερμανού, τα πέτρινα καλντερίμια δυσκολεύουν τους άμαθους επισκέπτες. Τον χειμώνα το χιόνι δεν σπανίζει, όπως και η ομίχλη. «Ξυπνάς το πρωί, ανοίγεις το παράθυρό σου και ο κρύος αέρας σε χτυπάει στο πρόσωπο.
Αυτό είναι χίλιες φορές καλύτερο και από τον πιο δυνατό καφέ. Παίρνεις τρεις βαθιές ανάσες και σε λίγα δευτερόλεπτα σε κατακλύζει η μυρωδιά του έλατου, του τζακιού που καίει, του τσαγιού από το βουνό.
Ιστορία και φύση
Είκοσι τρία χιλιόμετρα είναι όλα κι όλα, αλλά ο Λούσιος είναι από τα πιο εντυπωσιακά ποτάμια της Ελλάδας. Τα νερά του είναι ορμητικά και συχνά σχηματίζουν μικρούς και μεγάλους καταρράκτες. Το όνομά του το οφείλει στον μύθο που θέλει τον Δία, νεογέννητο ακόμα, να λούζεται εδώ από τις νύμφες.
Πολλοί τολμούν να βουτήξουν στα κρύα νερά του το καλοκαίρι, ενώ τις υπόλοιπες εποχές προσφέρεται για ράφτινγκ. Ακριβώς δίπλα στο ποτάμι βρίσκονται τα ερείπια της αρχαίας πόλης Γόρτυνα (πρόσβαση από ασφάλτινο δρόμο λίγο μετά τη Δημητσάνα προς Στεμνίτσα).
Μετά το γεφύρι που περνάει πάνω από τον Λούσιο, μπορείτε να δείτε τα ερείπια της σημαντικής αρκαδικής πόλης, όπως και ερείπια από τα φημισμένα λουτρά της. Σημαντικό αξιοθέατο και λαογραφική μαρτυρία αποτελεί και το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, που λειτουργεί λίγο έξω από τη Δημητσάνα.
Περίπου είκοσι νεροτριβές λειτουργούσαν στην περιοχή της Δημητσάνας μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα, όπου οι κάτοικοι έπλεναν βελέντζες, κιλίμια και κουβέρτες. Τέτοιες ασχολίες προσπαθεί να αναπαραστήσει το μουσείο με την παρουσίαση νεροτριβής, αλλά και αλευρόμυλου, μπαρουτόμυλου, βυρσοδεψείου και ρακοκάζανου. Το μουσείο λειτουργεί από το 1997 και είναι ανοιχτό καθημερινά πλην Τρίτης από τις 10 το πρωί έως τις 5 το απόγευμα.
Ανακαλύψτε επίσης τον Καρδαρά, το γραφικό χωριό της Αρκαδίας και ένα κατάλυμα με σουίτες με βαθμολογία 9,4! Ελάτε μαζί μας για να γνωρίσετε επίσης τα Άνω Δολιανά, το χωριό των… εκπλήξεων και τόσα ακόμη!
Βυτίνα
Από τα πιο γραφικά, παραδοσιακά αλλά και τουριστικά χωριά του Μαινάλου, χτισµένη σε υψόµετρο 1.033 µ., στους πρόποδές του, η Βυτίνα έχει το δικό της φανατικό κοινό για τις χειµερινές εξορµήσεις, µε ατού της την εύκολη πρόσβαση (µόλις 15 χλµ.) στο χιονοδροµικό κέντρο!
Η κοντινή της απόσταση, όµως, από την Αθήνα την καθιστά αυτοµάτως και ιδανικό προορισµό για τις εκδροµές του Σαββατοκύριακου – ακόµα και για ηµερήσιες! Φτάνοντας, αφήστε το αυτοκίνητο και σεργιανίστε στα λιθόστρωτα σοκάκια, για να ανακαλύψετε κάθε γωνιά της.
Παλιά πέτρινα αρχοντικά µαρτυρούν την ξεχωριστή αρχιτεκτονική του τόπου, µε το περίφηµο µαύρο µάρµαρο της περιοχής να δεσπόζει, ενώ στην καρδιά του χωριού η ολοζώντανη κεντρική πλατεία –µε το µπρούτζινο άγαλµα του πρωτοπόρου Βυτιναίου µαθητή της Αντίστασης Ματθαίου Πόταγα– συγκεντρώνει γύρω της παραδοσιακά ταβερνάκια, ατµοσφαιρικά cafés και τουριστικά µαγαζάκια µε τοπικά προϊόντα.
Μη φύγετε, αν δεν προµηθευτείτε χειροποίητα ζυµαρικά, καρύδια, βότανα, φυσικά το κορυφαίο µέλι «Ελάτης Μαινάλου Βανίλια» αλλά και ξυλόγλυπτα, αφού η περιοχή υπήρξε κέντρο ξυλογλυπτικής και υφαντουργίας. Πριν να συνεχίσετε την περιήγησή σας, κάντε µια στάση στο Λαογραφικό Μουσείο και την Εκκλησία του Αγίου Τρύφωνα, που είναι και ο Πολιούχος, ενώ κοντά στην πλατεία θα ανακαλύψετε τη Βιβλιοθήκη της Βυτίνας, µε αξιόλογο ιστορικό αρχείο, καθώς και το πετρόκτιστο κτήριο του «Ελληνικού Σχολείου», της περίφηµης σχολής που ιδρύθηκε το 1782.
Παίρνοντας τον δρόµο της επιστροφής, κρατήστε µαζί σας την πιο όµορφη εικόνα µε έναν περίπατο στον διάσηµο «Δρόµο της Αγάπης»! Πρόκειται για ένα ροµαντικό δεντροσκέπαστο –από σφενδάµια και πλάτανους– δροµάκι στην είσοδο της Βυτίνας, όπου ειδικά το φθινόπωρο και την άνοιξη η φύση «ζωγραφίζει»! Το όνοµα και η ιστορία του θα σας πάνε χρόνια πίσω, όταν οι νέοι έκαναν το περίπατό τους, πρωτογνωρίζοντας τους µελλοντικούς τους συζύγους! Και αν εσείς δεν συµµερίζεστε την ίδια ροµαντική διάθεση, σίγουρα θα απολαύσετε το πανέµορφο τοπίο!
Tip: Εκµεταλλευτείτε την ευκαιρία και και κάντε το mini tour έως τη Στεµνίτσα και τη Δηµητσάνα, επιλέγοντας τη διαδροµή µέσω Ελάτης –είναι πραγµατικά πανέµορφη– και κάντε στάσεις στα όµορφα χωριά για µια βόλτα και έναν καφέ, προτού πάρετε τον δρόµο της επιστροφής (η διαδροµή µέχρι τη Δηµητσάνα είναι 40 χλµ. και θα χρειαστείτε περίπου 1 ώρα).
Ταξιδέψτε μαζί μας και σε άλλα όμορφα χωριά της Ορεινής Αρκαδίας!
Στεμνίτσα
Η Στεμνίτσα είναι ένας παραδοσιακός οικισμός και ιστορική κωμόπολη της Γορτυνίας με πετρόχτιστα σπίτια, χτισμένη αμφιθεατρικά στις δυτικές πλαγιές του ελατοσκέπαστου Mαινάλου, σε υψόμετρο 1.100 συγκεκριμένα στους πρόποδες της Κλινίτσας, ενώ το περιβάλουν τέσσερις ρεματιές. Στην αρχαιότητα πρέπει να υπήρχε στην περιοχή η πολίχνη Υψούς, για την οποία δεν είναι γνωστά παρά ελάχιστα στοιχεία. Πρόκειται για έναν θησαυρό φυσικού κάλους, για όλους αυτούς που απολαμβάνουν τα ταξίδια τους φθινοπωρινούς και τους χειμερινούς μήνες.about:blank
Φτάνοντας σε αυτό το πετρόκτιστο τόπο, οι περισσότεροι μένουν έκπληκτοι από το θαύμα που αντικρίζουν, ένα χωριό που «κρέμεται» πάνω στο απόκρημνο ύψωμα. Είναι τέτοιος ο πλούτος της, που το 1985 κηρύχθηκε και επίσημα ως ιστορικός διατηρητέος οικισμός. Περάστε 48 ώρες στα χωριά της ορεινής Αρκαδίας!
Η ιστορία του
«Στεμνίτσα» είναι ένα όνομα φερμένο από τη σλάβικη διάλεκτο που σημαίνει «δασώδης» και αντικατέστησε το αρχικό και αρχαίο όνομα «Ύψους» που είχε η περιοχή μέχρι και τον 7ο αιώνα μ.Χ. Για πολλούς αιώνες η Στεμνίτσα ήταν ένα πέρασμα για λαούς.
Η ακμή της ήρθε με την περίοδο της Τουρκοκρατίας, όταν εύπορες οικογένειες αναζήτησαν εκεί το καταφύγιό τους, μακριά από τον κατακτητή, μίας και ήταν ένα αρκετά δυσπρόσιτο μέρος εξαιτίας της γεωγραφικής της θέσης.
Μίνι tour στην Στεμνίτσα
Σύμφωνα με την παράδοση, η Στεμνίτσα (τοπωνύμιο σλαβικής προέλευσης) ιδρύθηκε το 12ο αιώνα, αλλά οργανωμένος οικισμός άρχισε να γίνεται από το 16ο αιώνα.
Το κεφαλοχώρι γνώρισε ιδιαίτερη ακμή επί Τουρκοκρατίας (κυρίως από το 17ο αιώνα), όταν ανέπτυξε αξιόλογη βιοτεχνική και εμπορική δραστηριότητα. Στεμνιτσιώτες τεχνίτες και έμποροι εργάζονταν στα Επτάνησα, την Κύπρο, την Αίγυπτο, την Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη, τη Μόσχα κ.α. Μάλιστα, η Στεμνίτσα υπήρξε το σημαντικότερο κέντρο παραδοσιακής μεταλλοτεχνίας σε όλη την Πελοπόννησο (ονομαστές ήταν οι στεμνιτσιώτικες καμπάνες).
Το 1790 ιδρύθηκε εδώ το «Ελληνικό Σχολείο», όπου δίδαξαν και διδάχθηκαν σπουδαίοι πνευματικοί άνθρωποι.
Το ενδιαφέρον των επισκεπτών της Στεμνίτσας προκαλούν δικαιολογημένα το καμπαναριό του Αγίου Γεωργίου και η ιστορική μονή της Ζωοδόχου Πηγής ή Χρυσοπηγής. Σώζονται το καθολικό της μονής, χτισμένο κατά τους Ύστερους Βυζαντινούς Χρόνους και τοιχογραφημένο το 17ο αιώνα, και κελί, που αποτέλεσε στα τέλη Μαΐου του 1821 έδρα της Πελοποννησιακής Γερουσίας.
Αξιόλογα θρησκευτικά μνημεία αποτελούν, επίσης, οι ναοί των Τριών Ιεραρχών, με τοιχογραφίες του 1715, της Παναγίας της Μπαφέρως ή του Μπαφέρου, με τοιχογραφίες 17ου αιώνα, του Αγίου Νικολάου, με τοιχογραφίες 16ου αιώνα, του Προφήτη Ηλία, με τοιχογραφίες 17ου αιώνα, και του Αγίου Παντελεήμονα, με τοιχογραφίες 17ου αιώνα.Τrip ideas: Τα πιο «hot» χωριά δύο ώρες από την Αθήνα για την ιδανική εκδρομή!
Η Σχολή Αργυροχρυσοχοΐας και το Λαογραφικό Μουσείο της Στεμνίτσας φανερώνουν την πολιτισμική ταυτότητα και υποστηρίζουν την πολιτιστική συνέχεια του φημισμένου οικισμού της Γορτυνίας.
Tο Λαογραφικό Μουσείο, που ίδρυσαν το 1985 ο Γιάννης και η Eιρήνη Σαββοπούλου, στεγάζεται σε τριώροφο αρχοντικό του 18ου αιώνα (πρώην οικία Γεωργίου Xατζή). Στα εκθέματα περιλαμβάνονται αναπαραστάσεις εργαστηρίων παραδοσιακών επαγγελμάτων (χρυσικού κ.ά.), αναπαράσταση του εσωτερικού στεμνιτσιώτικου σπιτιού, μεταβυζαντινές εικόνες, εκκλησιαστικά σκεύη, όπλα του Aγώνα, έργα κεραμικής, μεταλλοτεχνίας και ξυλογλυπτικής, κεντήματα, υφαντά, παραδοσιακές φορεσιές κ.ά. Βλόγγος Αρκαδίας: Γνωρίστε το “μπαλκόνι” της κεντρικής Πελοποννήσου!
Στην ευρύτερη περιοχή της Στεμνίτσας βρίσκεται ο ποταμός Λούσιος. Σύμφωνα με τη μυθολογία, εδώ έλουσαν (εξ ου και το όνομα του ποταμού) το μικρό Δία οι Νύμφες, όταν τους τον παρέδωσε η Ρέα, για να τον προστατεύσει από τον Κρόνο.
Οι μονές και τα ασκητήρια, τα πέτρινα καλντερίμια και τα γεφύρια, το φαράγγι του ποταμού με την πλούσια χλωρίδα και πανίδα συνθέτουν ένα σύνολο εξαιρετικής ομορφιάς.
Στο φαράγγι του Λούσιου, πάνω σε απόκρημνους βράχους, είναι χτισμένη η Μονή του Τιμίου Προδρόμου. Ιδρύθηκε κατά πάσαν πιθανότητα στα τέλη του 16ου αιώνα. Το καθολικό φέρει αξιόλογες εικόνες. Η μονή διαθέτει σημαντική βιβλιοθήκη και εργαστήριο αγιογραφίας.
Δείτε επίσης στο travelstyle.gr
