Στον μεγαλύτερο ποταμό της Ηπείρου συναντάμε μία εντυπωσιακή γέφυρα, την οποία δεν την έχτισε ανθρώπινο χέρι αλλά… η φύση!
Ο Θύαμις ή Θύαμης ή Καλαμάς είναι ο μεγαλύτερος (σε μήκος) ποταμός της Ηπείρου και ο έβδομος μεγαλύτερος της Ελλάδας. Θύαμις είναι το αρχαίο όνομά του, ενώ Καλαμάς αποκαλούνταν στο παρελθόν ο μεγαλύτερος παραπόταμός του, αλλά με το πέρασμα του χρόνου οι δύο ονομασίες ταυτίστηκαν. Το μήκος του είναι 115 χιλιόμετρα και οι πηγές του βρίσκονται στο όρος Δούσκο, κοντά στα σύνορα του νομού Ιωαννίνων με την Αλβανία και εκβάλλει στο Ιόνιο πέλαγος, βόρεια της Ηγουμενίτσας, σχηματίζοντας Δέλτα.
Κατά τη διαδρομή του ο ποταμός σχηματίζει σε πολλά σημεία καταρράκτες, ενώ ο εντυπωσιακότερος από αυτούς έδωσε το όνομά του στο χωριό Καταρράκτης. Επίσης κοντά στο χωριό Λίθινο, ο Θύαμις περνά μέσα από έναν τεράστιο διαβρωμένο βράχο, ο οποίος έχει πάρει το σχήμα τοξωτής γέφυρας που οι κάτοικοι της περιοχής αλλά και οι ιστορικοί την αποκακούν…το Θεογέφυρο!
Το Θεογέφυρο είναι δημιούργημα των ορμητικών νερών του ποταμού. Έχει μήκος 45 μέτρα και πλάτος 3-4 μέτρα και βρίσκεται 20 περίπου μέτρα πιο ψηλά από τα νερά του ποταμού. Το σχήμα του τοξωτό, όμοιο με αυτό που το ανθρώπινο χέρι έχει δώσει στα διάφορα πέτρινα γεφύρια. Εδώ η μόνη διαφορά είναι ότι η φύση πήρε την θέση του ανθρώπινου παράγοντα…
Η διαδρομή του Θύαμη, μετά την πεδιάδα της Βελλάς, συνεχίζεται μέσα από απότομους βράχους και γκρεμούς. Ειδικότερα μετά το χωριό Καταρράκτης η μορφολογία του εδάφους είναι τέτοια, που υποχρέωνε, χρόνια τώρα, τα νερά του να κονταροχτυπιούνται με τους βράχους. Αργά αλλά υπομονετικά σ’ αυτή την ιδιόμορφη μονομαχία τα νερά ήταν αυτά που άλλαξαν τη μορφή του τοπίου. Οι βράχοι σιγά-σιγά νικήθηκαν. Υποχώρησαν. Η διάβρωση του εδάφους από τα νερά ήταν τέτοια στο πέρασμα του χρόνου, που οι χαράδρες μεγάλωσαν. Το τοπίο έγινε ακόμη πιο εντυπωσιακό ακόμη πιο όμορφο.
Ο θρύλος πίσω από το Θεογέφυρο
Όπως συνηθίζεται, κάθε τι μεγάλο, αξιοθαύμαστο ή και δύσκολα ερμηνευόμενο, αγκαλιάζεται από παραδόσεις και θρύλους. Λένε ότι μια γυναίκα λεχώνα από το Λίθινο πήγε μια μέρα στο Μοναστήρι για ν΄ ανάψει τα καντήλια του, αφήνοντας πίσω το παιδί της να κοιμάται.
Το πέρασμα του ποταμού πρώτα γινόταν με μια πρόχειρη ξύλινη γέφυρα. Καθώς έφθασε στο μοναστήρι άρχισε να πέφτει δυνατή βροχή και το ποτάμι αγρίεψε, έτσι τα νερά του ανέβηκαν πολύ και παρέσυραν την ξύλινη γέφυρα. Στο γύρισμά της η γυναίκα βλέπει την γέφυρα να λείπει και γεμάτη αγωνία για το πως θα περάσει απέναντι σκύβει, γονατίζει και προσεύχεται…
Τότε με μιας τα νερά του ποταμού υποχώρησαν και στο σημείο που ήταν η ξύλινη γέφυρα, χάθηκαν. Είχαν χωνέψει κάτω από μια μεγάλη πέτρα για να βγουν και πάλι στην επιφάνεια λίγα μέτρα πιο κάτω. Η λεχώνα μόλις διαπίστωσε ότι μπορεί να περάσει απέναντι έτρεξε στο σπίτι της και τάισε το παιδί της, που στο μεταξύ μόλις είχε ξυπνήσει. Αφού το τάισε τότε συνειδητοποίησε τι ακριβώς έγινε στο ποτάμι. Τρέχει χτυπάει την καμπάνα του χωριού φωνάζοντας «…Ελάτε χωριανοί έγινε θαύμα!! Ελάτε χωριανοί έγινε θαύμα!! Ο Θεός χάλασε την ξύλινη γέφυρα και έφτιαξε μια δική του…»
Μαζεύτηκαν οι χωριανοί και πήγαν στο σημείο της διάβασης, όπου διαπίστωσαν πραγματικά το ποτάμι να περνάει κάτω από έναν βράχο ο οποίος σχημάτιζε ένα φυσικό γεφύρι. Έτσι λοιπόν η παράδοση λέει ότι σχηματίστηκε το Θεογέφυρο.
Ο Καλαμάς που το σκάλισε, ο Καλαμάς το γκρέμισε
Πέρυσι, δυστυχώς, τα ορμητικά νερά του ποταμού, ο οποίος είχε φουσκώσει μετά τις ισχυρές βροχοπτώσεις παρέσυραν το όμορφο γεφύρι. Το μοναδικού κάλους φυσικό μνημείο του Δήμου Ζίτσας, δεν άντεξε στη μανία της φύσης και κατέρρευσε λόγω των έντονων καιρικών φαινομένων (πολυήμερες βροχοπτώσεις).
Διαβάστε επίσης στο travelstyle.gr:
- Tο πέτρινο γεφύρι που εμφανίζεται και εξαφανίζεται ανάλογα με τον καιρό!
- Η “μυστική” Λίμνη Ζηρού που τη συνοδεύουν… τροµακτικοί θρύλοι!
