Η Σίκινος είναι ένα μικρό νησί στις νότιες Κυκλάδες, ανάμεσα στην Ίο και τη Φολέγανδρο. Στο νησί, που έχει περίγραμμα 30 χιλιομέτρων κατοικούν λιγότεροι από 300 μόνιμοι κάτοικοι. Έχει μείνει μακριά από τη ραγδαία τουριστική ανάπτυξη και γι αυτό έχει διατηρήσει την αυθεντικότητά του, αποτελώντας έναν ιδανικό προορισμό για ήσυχες διακοπές.
Η Σίκινος έχει τρεις οικισμούς: την Αλοπρόνοια, το Χωριό και το Κάστρο. Η Αλοπρόνοια (αλς= θάλασσα + πρόνοια) είναι το μικρό λιμάνι του νησιού και συνεπώς το πρώτο που αντικρύζει ο επισκέπτης. Πίσω από το λιμάνι απλώνεται ο οικισμός με τα μικρά σπιτάκια, μερικά καφενεία και εστιατόρια και ελάχιστη άσφαλτο. Στην πραγματικότητα ο μόνος ασφαλτοστρωμένος δρόμος οδηγεί στη Χώρα, που είναι χτισμένη σε υψόμετρο 280 μέτρων. Η Χώρα αποτελείται από δύο συνοικίες: το Κάστρο και το Χωριό.
Η Χώρα είναι από τις πιο αυθεντικές των Κυκλάδων με άγρια ομορφιά και φυσικά τα χαρακτηριστικά άσπρα σπίτια γύρω από τα στενά δρομάκια. Στην κορυφή του λόφου, σύριζα με τον γκρεμό, ορθώνεται το Κάστρο, η κυρίως γειτονιά της Χώρας, που χτίστηκε πίσω από τα μεσαιωνικά τείχη. Περπατήστε στα ανηφορικά σοκάκια, ανάμεσα στα λευκά σπίτι με τις ολάνθιστες αυλές και απολάυστε τη θέα του Αιγαίου.
Αυτό αποτελεί έναν πανέμορφο, «εναλλακτικού» κυκλαδίτικου στυλ αρχιτεκτονικό λαβύρινθο γεμάτο κρυφά σοκάκια που οδηγούν σε γκρεμούς, αυλές και πλατείες. Στην κεντρική πλατεία βρίσκεται η Παναγιά η Παντάνασσα και γύρω από αυτήν θα συναντήσετε τα καφέ, τα μπαρ και τις ταβέρνες του Κάστρου.
Η δημοφιλέστερη παραλία είναι η πεντακάθαρη αμμουδιά της Αλοπρόνοιας, ενώ δύο ακόμα παραλίες είναι προσβάσιμες οδικώς: το Διαλισκάρι και ο Άγιος Γεώργιος. Στις υπόλοιπες παραλίες (Άγιος Παντελεήμονας, Σαντοριναίικα, Μάλτας και Αη Γιάννης) οδηγούν μονοπάτια ή το καΐκι που αναχωρεί από την Αλοπρόνοια. Εφοδιαστείτε με τα απαραίτητα καθώς είναι εντελώς ερημικές.
Το νησί είναι επίσης διάσπαρτο από μικρά ξωκλήσια, που ξεπερνούν τα 60 σε αριθμό.
Παραμένει ένα τόπος ανεξερεύνητος, ανόθευτος, αυθεντικός, έτοιμος να αποκαλυφθεί στον ταξιδιώτη που αντιμετωπίζει τα ταξίδια ως εμπειρία ψυχανάλυσης, ενδοσκόπησης, εσωτερικής αναζήτησης και αλλαγής.
Αν, τελικά, ισχύει αυτό το κλισέ περί ξεχωριστής ενέργειας και δονήσεων για τα νησιά του Αιγαίου, τότε βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή του στη Σίκινο, στο νησί όπου η πραγματικότητα και η φαντασία μπερδεύονται απολαυστικά για να συγκλονίσουν το είναι του ρομαντικού επισκέπτη. Το τελευταίο αντίο, με την εικόνα των παιδιών να βουτούν στα απόνερα των πλοίων, συγκινεί και ανανεώνει το ραντεβού.
Δείτε επίσης
